Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN.
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we J.M. Eustatia aan het woord
Ik rouw om de onschuldige slachtoffers van deze verschrikkelijke tragedie en vind dat de daders die zoveel familieleden in diepe rouw hebben gestort zeer zwaar moeten worden gestraft.
Ik heb te meer reden om te rouwen omdat onder de doden zich ook een wetenschapper van internationaal niveau bevond die ik de eer had tot twee maal toe op een door de AIDScommissie NA georganiseerd congres te hebben uitgenodigd. Ik onderhield toentertijd (dat is meer dan 25 jaar geleden ) een vriendschappelijke verstandhouding met prof. Joep Lange. Een vriendelijke en bescheiden man die, ondanks toen reeds een reus op wetenschappelijk gebied, op basis van oprechte gelijkwaardigheid verkeerde met zijn Antilliaanse counterparts, die qua wetenschappelijk niveau verreweg zijn minderen waren. Deze wetenschapper van internationaal niveau is niet meer.
Er is bij mij sprake van een nog steeds durende shell shock omdat een van mijn zoons en zijn vrouw en kinderen op die rampvlucht hadden kunnen zitten. Ze hadden een vlucht geboekt naar Maleisië maar konden slechts een dag later dan de dag van de rampvlucht een plaats voor vijf personen krijgen. Mijn zoon stuurde mij vanuit Kuala Lumpur een e-mail, waarin hij stelt dat zijn gezin en hij aan een verschrikkelijke ramp zijn ontkomen maar dat ik er niet te zwaar aan moest tillen en moet beseffen dat het leven nu eenmaal een loterij is. Deze koelbloedigheid zal hij wel van zijn Europees Nederlandse verwanten hebben, want de gevoelsmens die ik ben kan zich daar weinig zo niets bij voorstellen.
Maar misschien dat hij toch gelijk heeft want het heeft maar een dag gescheeld of mijn doorgaans gelukkig leven was geruïneerd geweest. Het blijkt dat geluk en diepe rouw door slechts 24 uur en soms zelfs minder gescheiden kunnen zijn.
Ik herinner mij ook nog goed mijn ontsteltenis bij het bericht dat op 3 juli 1988, dat is bijna 30 jaar geleden, de US carrier USS Vincennes, door een misverstand, het Iraanse passagiersvliegtuig Iran ML 17 uit de lucht schoot met honderden doden als gevolg.
Bill Rogers III, commandant van de Vincennes werd in 1990 door de Amerikaanse president Bush onderscheiden.
Er is ook reden om te rouwen vanwege de honderden doden die het gevolg zijn van het disproportionele Israëlische optreden tegen Hamas en de burgers van de door de Israël zelf gecreëerde openluchtgevangenis genaamd Gaza. Een door ongekende wreedheid gekenmerkt optreden waarvan tientallen kinderen het slachtoffer van bommen en raketten zijn geworden en die in geen verhouding staat tot het optreden van Hamas.
Het is een vreemde wereld waarin slechts de perceptie van een of andere politicus of journalist, bij wiens integriteit je geneigd bent soms vraagtekens te plaatsen, bepaalt wanneer en of er al dan niet van onrecht sprake is.
Voor mij is in al deze gevallen sprake van betreurenswaardig onrecht.
Door: J.M. Eustatia
te, Curaçao