Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud van het ingezonden artikel.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Guido da Costa Gomes aan het woord
De maand september is gewijd aan de Siman di Kultura en het is op vele plaatsen op het eiland in verband hiermee feest! Op vele scholen, buurtcentra en andere plaatsen worden dan ook projecten en evenementen gehouden die hierop betrekking hebben en ook in het bedrijfsleven, bij banken en particulieren. De verscheidenheid aan kos dushi, lekkernijen zoals bolo pretu, tèrt, kokada, kakiña, vlatap, res di pampuna, repa di pampuna, yuka hasá e.d. worden ook geserveerd op scholen en op het werk. Keurig nette aangeklede dames met fleurige jurken en pietje precieze heren met ordente stropakken zien we op publieke plaatsen ronddansen. Er wordt ook op scholen gewerkt aan projecten met betrekking tot de Siman di Kultura.
Wat we echter missen is het inhoudelijke bewustwordingsproces ten aanzien van het beoefenen van landbouw. Dit heeft ook een directe betrekking op de ‘Siman di Kultura’. Landbouwthema’s op school zelf en elders op het eiland worden nog steeds stiefkinderlijk behandeld. Het lijkt zelfs een taboe te zijn om hierover te praten of te discussiëren. De leerlingen op school worden ook niet op de hoogte gesteld van het belang van de landbouw in onze micro-samenleving, die nog voor een groot gedeelte sterk afhankelijk is van buitenlandse landbouwproductie. Met dit gebak, afkomstig van maïs, pinda’s, pampuna’s en kokosnoten en dergelijke, dat uitgebreid gemaakt wordt in de lokale keuken, worden zij tijdens de Siman di Kultura geserveerd. Echter, men lijkt toch niet bereid te zijn een hand uit te steken ter realisatie van landbouwprojecten. Ban hinka man den tera; letterlijk de handen uit de mouwen steken en de grond bewerken blijft een fait accompli: een voldongen feit. Het besef enerzijds dat feest uitbundig gevierd moet worden met producten verkregen uit de landbouw (90 procent uit het buitenland) en anderzijds de ontkenning ter beoefening van lokale land- of tuinbouw blijft bij verstek. Men kijkt dan neer alsof beoefenen van land of tuinbouw iets minderwaardigs en afstandelijks is.
Een duidelijk voorbeeld ontleent zich hieraan: De eerste was toen ik met een Seú-groepsleider na de Seú in gesprek verwikkeld raakte over landbouw beoefenen. Hij achtte dat onder zijn niveau. Waarom precies?, vroeg ik. Hij antwoordde: Kijk, we dansen gretig tijdens het oogstfeest en we stralen het uit met onze nieuwe kleding en we ontvangen daarbij ook nog applaus van het publiek, ziet u! Maar als we op het landbouwterrein onze knieën moeten buigen en handen in de harde diabaas-grond moeten steken, bevuilen we onze handen, armen en kleren en niemand ziet ons, en dat is wat we juist niet willen doen. En niet te vergeten, onder de hete blakende zon!!! Hij staarde me aan en wachtte nerveus op een antwoord. Ik zei: Als er geen landbouw is, begon ik voorzichtig, zou er ook geen oogst zijn en nog minder een oogstfeest en dan behoef jij ook niet te dansen met je kledij onder de hete Curaçaose zon! Nu pronk je met producten uit de oogst die niet van jou zijn, maar van een ander en het wordt ook tijd dat je het oogstfeest gaat inluiden en trots gaat vieren met landbouwproducten die van jou afkomstig zijn en niet van een ander. Nu geeft dit allemaal een vertekend beeld, begrijp je me goed!? Hij keek onthutst naar me en duidelijk uit zijn apargatas (sandalen) getild zei hij: “Ik moet toegeven dat je gelijk hebt, maar ik en mijn groep, we zijn hier nog niet klaar voor, geef mij liever de batuta en niet de chapi! Ik zei bij mezelf de bekende woorden van de componist de heer Rignald Recordino: Tula warda, no wak ahinda, ya ku nos tin hopi kos di drecha!
GUIDO DA COSTA GOMEZ
Curaçao