Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Omari Girigorie aan het woord.

Telkens weer wordt er door een zeker land, binnen een zeker Koninkrijk, een probleem gesuggereerd, om niet te zeggen veroorzaakt – want blijkbaar alleen dat bestaat – waarbij de oplossing door de veroorzaker zelf wordt aangedragen. De aangedragen oplossing is natuurlijk volgens het meetlat van de veroorzaker-oplosser, daar het het hoogste graad op het meetlat is en dus vanzelfsprekend goed … “Als de vos passie preekt, boer pas op je kippen”. Daar komen ze weer aandraven, de doemkijkende, halfzachte schriftgeleerden, zwaaiend – op het melodie van Sinterklaas – “zie-ginds-komt-de-vinger-der-aanwijzing-aan?!” – terwijl zij juist de grootste schuinsmarcheerders zijn, met hun boers behaarde tongen veel stoerheid suggereren, maar in werkelijkheid geleid worden door een diepe angst, gecreëerd door eeuwenlang het strelen van de eigen ‘ego’.

Maar zo komen we niet verder, is er geen volwassenheid naar elkaar toe, waarbij ook niks kan groeien. “Gras gaat niet harder groeien als je eraan trekt”. Want binnen dit zogenaamde Koninkrijk, waarin verschillende partijen een relatie zijn aangegaan, moet elk partij zichzelf vormen naar volwassenheid toe, als naar elkaar toe, elkaar erkennend en waarderen.

Maar ja, de Europese-Nederlander houdt ervan dat de andere partijen naar zijn pijpen danst. Dit impliceert dan ook dat de één zichzelf hoger acht dan de ander. Want, dit is geen ‘binnen het Koninkrijk’ relatie van gelijken, maar een meer aanpappen-en-nathouden-relatie, waarbij de één de ander afhankelijke maakt en houdt. Dit gaat al decennia, om niet zeggen eeuwen, zo.

Dit manifesteert zich, tot verstikkends toe, in het controle willen hebben en houden op de andere partijen binnen dit Koninkrijk, waarbij zelf het leed van de ander niet gespaard wordt om te kunnen dicteren. Dan rijst de vraag: Bestaat dit Koninkrijk wel uit volwassen landen met hun eigen autonomie en zelfbeschikking? Want wat nu en al een behoorlijk lange tijd zichtbaar is, is dat wat in de gesloten ogen van (politiek) Nederland goed is, ook goed zal zijn voor de andere partijen die dit moeten volgen. Of moet dit Koninkrijk geïnterpreteerd worden als zijnde Nederland?

Bewoners van het zogenoemde “Caribisch-Nederland” – de naam al is klinkklare nonsens en veronderstelt dat de desbetreffende landen geen eigen identiteit hebben – hebben, hoe men het ook went of keert, een eigen ‘ik’, een eigen cultuur, taal en identiteit, dat wat voor hem een referentiepunt is, een kader waarbinnen hij zich bewegen kan. Het telkens weer doordrukken vanuit verschillende hoeken voor het implementeren, toepassen en het voor hoogstaand houden van een ander ‘ik’, arrogant cultuur, leeg identiteit te imponeren, middels boeken, het onderwijs, het ondermijnen van de taal en dergelijke meer, brengt teweeg scheuren en barsten in de fundering, voor het kunnen implementeren van de eigen snode plannen.

Want, hoe het ook zij ‘wie betaalt, die bepaald’. Dit alles is natuurlijk niet mogelijk met de hulp van marionetten, triest genoeg van de eigen bodem, of toegezonden op een omgebouwde piratenschip.
Achteraf gezien, maar ook vooraf, zijn er weinigen vooruit gekomen; is er weinig bereikt; is iedereen blind tastend in het duister. Vooruitlopend hierop krijgt men dat de één ervan houdt met de scepter te zwaaien en te pretenderen, en de andere partijen – bereidwillig of niet – te buigen en te verklikken. Zodoende blijven we tezamen rondtollen in een vicieuze cirkel van besluiteloosheid-en-verklikkers, zonder een duidelijk omlijnd doel, bewust knabbelend aan de laatste restjes beschaafdheid.

Hoe kan het dat ondanks eeuwen met elkaar optrekken het nog zo moeilijk is om in rustiger vaarwater met elkaar te geraken – tezamen een fundament opbouwen waarop een sterk gebouw kan rusten? Wanneer draait men de knops om en toont men meer rhuggengraat?

Wel moet er het volgende gezegd worden: er zijn er een paar punten waar wij moeilijk uit zullen komen, maar toch dienen te implementeren. Dit brengt wrijving met zich mee, waarbij alsnog rekening mee dient te worden gehouden en te respecteren, daar het niet past binnen het kader van het eeuwenlang – bij goede tijden, slechte tijden – vorm hebben gegeven aan het eigen manier van zijn, van leven. Vele zijn de punten die Nederland op de eilanden wil implementeren, maar intrinsiek helemaal niet goed zijn, en niks toevoegen aan het geheel.

Het kinderlijk lied “Ik zag twee beren een broodje smeren” heeft allang plaats gemaakt voor “Ik zag twee kraaien een jointje draaien”. Nederland is in het distribueren, doorvoer en gebruik van drugs één van de grootste ter wereld. Ter wereld. En hier drugs gerelateerd criminaliteit willen verlagen? Overigens, zit de oorzaak van het probleem wel hier? Daarnaast zijn er velen die aan de voorgevel mannelijk overkomen, terwijl het heen en weer zwaaien van de achtergevel zich schamen moet. Zij zijn het die het hardst schreeuwen voor het natuurlijk maken van dat wat onnatuurlijk is en blijven zal. Het promoten van dat wat niet bestaat, maar een naam aan is gegeven om het bespreekbaar te maken, brengt niks toe aan het geheel. Het hardnekkig trachten het niet bestaande – refererend naar “homoseksualiteit” – bestaansrecht te geven heeft geen waarde en brengt alleen naar voren een perverse manier van leven en zijn; het gebrokene binnen die personen, of man of vrouw zijnde, blootleggen; en verwarring brengen in de harten van hen die nog volgroeien moeten. Als er een woord hierover heel zacht wordt gepreveld, barst er een geschreeuw van jewelste over discriminatie en homofoob zijn, terwijl discriminatie simpelweg onderscheid betekent en niks te maken heeft met haat, het schenden van de waarde van of angst hebben voor de persoon.

Integratie wordt daar zeer hard geroepen, maar wordt dit toegepast op de zelf in het land waar jullie te gast zijn? Nederland is niet het beste voorbeeld voor wat betreft de aanpak van luchtvervuiling in eigen land. Maar hier wel trompetteren dat er veel gedaan moet worden aan de luchtvervuiling. Zit er hier soms een verborgen agenda achter?!

Bovengenoemde punten zijn niet naar voren gebracht om de slechte kanten te laten zien, maar meer het tonen van hoe waardeloos het pretenderen is, het krankzinnig vasthouden aan iets, namelijk het steeds dominant willen zijn, en niet willen loslaten; de grootse pantomime van de aanwijzingen en het constant zweven in een grootheidswaanzin-denken.

En zo gaan we ten onder – zelfs een krab loopt zijwaarts – de één met zijn misplaatste gevoel van superioriteit, de ander met een gefrustreerd zelfbeeld, waarbij wij, de eilanden, het onderspit delven – maar indirect Nederland ook – om later als Saartjie Baartman bijgezet te worden. Wat kan men nog verwachten om de landen om zeep te helpen … o ja de orkaanseizoen is weer aangebroken. Eén van de landen was al aan de beurt. Wie volgt nu …?

Omari Girigorie,
Curacao