Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN.
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Carlos Weeber aan het woord
Waarom toont Ballast Nedam, aannemer van Hospital Mundo Nobo ons nog steeds dat misleidende plaatje waarop het ontwerp pal aan de Euwensweg ligt? Dit wanproduct, ooit bedoeld voor een andere locatie, werd een jaar geleden gemakshalve 50 meter naar achteren geschoven nadat bleek dat de eigenaars van de drie pandjes langs die weg een paar miljoen wilden hebben. Voor 20 miljoen is daarna een deel van winkelcentrum Colon opgekocht en daarna snel gesloopt. Vriendjes? Een plaatje zoals het echt wordt zou duidelijk maken hoe miserabel het ontwerp in zijn omgeving ligt en hoe lullig de Hamelbergweg eromheen slingert. Knoeiwerk eerste klas. Volgens Nederlandse berichten verkeert onze aannemer in zeer zwaar weer. De vorige bestuursvoorzitter is vervangen, zijn opvolger schrok zich al na zijn eerste dag een hoedje en reageerde:
,,We moeten alleen projecten doen als we er de juiste mensen voor hebben. Het betalen van steekpenningen is verleden tijd.”
Heeft deze aannemer wel de juiste mensen voor dit ziekenhuis en lopen onze politici hun fooi nu mis? Wie zijn dan de juiste mensen om hier te bouwen en heeft Ballast Nedam onder vergelijkbare omstandigheden recent een ziekenhuis ergens anders gebouwd? Zo ja waar zijn de bewijzen en zijn die mensen nog beschikbaar? Heeft iemand ooit lijstjes gezien? De kranten doen geen moeite om achtergrondinformatie te achterhalen en verlaten zich gemakshalve op de Nederlandse pers. Usona zwijgt zoals altijd in alle talen en de architecten hebben als gebruikelijk pakken boter op hun hoofd. Normaal is er bij het bouwen van een ziekenhuis sprake van een bouwcommissie die de belangen van het medisch bedrijf en van de patiënten behartigt.
Wie controleert hier en trekt aan de bel, wie is hier competent genoeg? Niemand dus. De aannemer heeft alle touwtjes stevig in handen en lacht in zijn vuistje, de koloniale verhoudingen zijn hersteld. Was de zaak op dit moment aanbesteed, deze aannemer was het nooit geworden, het risico zou te groot zijn. Ofschoon er alle reden voor was, is door partijen alles gedaan om een nieuwe aanbesteding te omzeilen. De aannemer zag de bui hangen en de bestuurders waren al gecompromitteerd. Daarom zijn wij nu met ons allen opgescheept met een verkeerd ontwerp op een onmogelijke locatie. Een konijn in een te kleine pan, aan alle kanten steken poten uit en de aanneemsom vliegt die pan uit. De overheid wringt zich verbaal in bochten om bestemmingswijzingen snel gedaan te krijgen. Bezwaarschriften maken geen schijn van kans en verdwijnen bij voorbaat in de prullenbak. Enkele weken geleden bleek de aanneemsom voor de bouw van de uitbreiding van het Erasmus Ziekenhuis in Rotterdam met 230 miljoen overschreden. Ook in Nederland wordt in de bouw nog altijd naar hartenlust gerommeld. Dus waarom ook hier niet, alles komt toch daar vandaan? Ook het ontwerp. Het zal mij niet verbazen dat wat nu meer dan 450 miljoen kost, straks 550 blijkt te zijn. Een meerprijs die door aannemer en opdrachtgever deze ‘lastige’ bouwlocatie zal worden aangewreven. Deze oerdomme beslissing betekende extra tekenwerk, extra graafwerk, gecompliceerde fundering, verdiepte parkeergarage, verwerving en sloop van Colon en andere hinderlijke gebouwen in de buurt, verlegging van de Hamelbergweg, nieuw leidingnet, enz. Zit daar de inrichting al bij? De noodlijdende aannemer lacht in zijn vuistje en denkt: Eigen schuld, dikke bult. Voor 50 miljoen had er een nieuw ontwerp kunnen liggen, was er een nieuwe aanbesteding geweest en Ballast Nedam uitgekocht. Dat had moeten gebeuren op het moment dat Amstelterrein werd verlaten ten gunste van Otrobanda. Het bouwen van een ander dus efficiënter ontwerp had, alles meegerekend, nog geen 350 miljoen hoeven kosten. Wie verwacht dat in lastige tijden beter op de centen wordt gelet, komt bedrogen thuis. Pas over zes jaar weten we alles.
Door: Carlos Weeber
te, Curaçao