Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we John da Silva aan het woord
De kernvraag is eigenlijk: waarom? Waarom wordt er op de Curacaose televisie geen quizprogramma meer uitge- zonden? Het is alweer 45 jaar geleden dat het echtpaar Joan Evertsz en Willem Dorsch met hun wekelijkse programma: Wie, Wat, Waar begonnen. Leerlin- gen van de drie middelbare scholen konden onderling hun kennis meten, de winnaars kregen een boekenbon. De show was immens populair, primetime zaterdagavond zat iedereen voor de buis, sponsors stonden te dringen. De vragen werden in het Nederlands gesteld, Willem weet zich nog een ‘strikvraag’ te herinneren: Waar staat de scheve toren van Pisa en wat is er mis mee?
Omdat Joan zich gaandeweg realiseerde dat de kennis van haar eigen eiland beperkt was — ze stond er versteld van dat participanten nog geen trupiaal van een chuchubi konden onderscheiden — ging na drie jaar het programma daarom geruisloos over in het Papiamentstalige: Konose bo Isla. Experts, waaronder Jandi Paula, Edgar Palm, Ellis Juli- ana en pater Brenneker gaven advies. Prominente juryleden waren onder meer: Poppy Bogaard, Ben Willems en Sidney Ritter.
De scholieren maakten plaats voor vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven en de utiliteitsbedrijven, en de boekenbonnen werden geldprijzen. Joan, Clark de Windt en Mem Vornis presenteerden de show; Willem had de regie en hield de stand bij. En de kijkcijfers gingen omhoog. Naast dit alles zat Joan ook in de Kunstkring en wist regelmatig de zalen van Centro Pro Arte te vullen.
Dit is allemaal vergane glorie.. . toppunt van amusement is nú of een auto wil starten of niet. Voor de rest is het: hoe heet je en welk getal heb ik hier onder de hoed. Joan wilde de jeugd leergierig maken en daar draait het allemaal om. Het hedendaagse onderwijssysteem is erop gericht om kinderen in projecten te laten fimctioneren en informatie op te laten zoeken indien nodig. Zo kweek je mensen die volledig aflhankelijk zijn van technische hulpapparatuur en sociale media. Als die wegvallen, weet men niet hoeveel wisselgeld je terugkrijgt in de supermarkt. Of als de ‘Imeom uitvalt, of men nu in Marie Pampoen is of in Choka Mata.
De Indiase school daarentegen, om maar een voorbeeld te noemen, legt meer nadruk op parate kennis, begrijpend lezen en hoofdrekenen. Het systeem werkt proactief; hulp- middelen bij examens zijn uit den boze. Daarom excelleren Indiase kinderen vaak op spellingsquizzen en zijn goed vertegenwoordigd in het rijtje van rekenwonders en schaaktalenten. En dat is dan ook de reden dat India nu een wereldmacht is. Joan en Willem hebben aangegeven welke richting we op moeten. Jammer genoeg kunnen ze vanwege de leeftijd niet weer de draad oppakken. Wie neemt de ‘batuta’ over ?
John da Silva,
Curacao