Marc Bessems, correspondent Latijns-Amerika

Het is zaterdagnacht, topdrukte in de rosse buurt van de Colombiaanse grensstad Cúcuta. Gele taxi’s rijden af en aan. Langs de kant van de weg staan groepjes vrouwen in weinig verhullende kleding. De meesten komen uit Venezuela.

Een van hen is de 21-jarige Dayana. “Het was niet vol te houden in Venezuela. Mijn moeder heeft medicijnen nodig, maar die zijn niet meer te betalen. En mijn kinderen moeten eten.” Daarom besloot ze te emigreren, in de hoop in Colombia een baan te vinden waarmee ze haar familie kan onderhouden.

Colombia kan de enorme stroom vluchtelingen uit Venezuela niet aan. Honderdduizenden Venezolanen sloegen al op de vlucht voor de crisis in eigen land, en dat aantal gaat alleen nog maar oplopen. Een van de steden waar veel Venezolanen terecht komen is Cúcuta. Maar daar is geen werk, geen opvang, geen plek.

Sinds februari werkt ze in Cúcuta als prostituee. “Ik schaam me”, zegt ze. “Alleen mijn moeder en mijn zus weten dat ik dit werk doe, verder niemand.” Daarom wil ze niet dat we haar echte naam gebruiken. Na lang twijfelen stemt ze in met een interview. Maar het moet onopvallend, waarschuwt ze. “Niet hier. Als de pooiers het zien, krijg ik problemen.”

In een geparkeerde taxi vertelt ze over haar leven. “Ik heb twee kinderen, 2 en 5 jaar oud. Die zijn nu bij mijn moeder, thuis in Venezuela. Ik ben de enige van de familie die voor inkomen zorgt: mijn broer en zus doen niets en mijn moeder is ziek. “De vader van mijn kinderen doet niets voor ze”, verzucht ze bitter.

Aan correspondent Marc Bessems vertelt Dayana over haar leven als prostituee.

‘Ik doe het voor mijn kinderen’

Dayana komt uit een gelovig gezin, benadrukt ze keer op keer.

“Ik heb wel geprobeerd ander werk te vinden, in hotels bijvoorbeeld. Maar er was niets, en de banen die er zijn leveren veel te weinig op.” Via een vriendin belandde ze in de prostitutie, zoals zoveel Venezolaanse vrouwen in Cúcuta.

Twintig euro voor een overnachting

Niet dat dat veel oplevert. “Het kost 30.000 pesos”, legt ze uit. Dat is omgerekend nog geen negen euro. “Overnachten kost minstens 70.000 pesos”, ongeveer twintig euro dus. Een schijntje, maar het houdt haar familie voorlopig in leven.

“De druk is groot, ik voel me soms gewoon uitgebuit door mijn eigen familie”, bekent ze. “Daar denken ze vaak dat ik een goed leven heb hier in Colombia, want hier is tenminste genoeg te eten. Maar het is zo ongelooflijk zwaar.” Het kan bovendien levensgevaarlijk zijn. “De eerste keer gebeurde er iets vreselijks. De klant probeerde me te vermoorden, hij wurgde me. Als de jongen van het hotel me niet had gered, was ik er geweest.”

Sindsdien neemt ze geen risico, en probeert ze zoveel mogelijk met vaste klanten af te spreken. Ze haat haar leven. “Probeer je maar eens voor te stellen dat er zo’n dronkenlap op je afkomt en dat je die dan moet zoenen.” Afschuw klinkt uit haar woorden, en ze schudt haar hoofd.

Ik kan toch niet zeggen dat mama geen eten voor ze heeft?
Dayana

“Ik kan er maar niet aan wennen, maar wat kan ik doen?” Met tranen in haar ogen kijkt ze op de klok. Ze moet verder, de nacht is nog lang. Want hoe afgrijselijk dit leven ook is, ze moet wel. “Als mijn kinderen zeggen dat ze honger hebben, dan kan ik toch niet zeggen dat mama geen eten voor ze heeft? Ik doe dit voor mijn kinderen.”

Dan stapt ze uit, trekt haar shorts wat strakker om de billen en loopt terug naar haar hoek van de straat. Met enorme tegenzin, maar daar merken haar klanten straks niets van.

Bron: NOS