Honger drijft Venezolanen tot wanhoop | Marc Bessems
In de koelkast staan twee bakjes. Een met rijst, een ander met deegresten van het ontbijt. Carlos staat er verslagen bij. “De vrieskist gebruiken we voor water. En ik heb nog wat sardientjes ingevroren”, zegt hij. Het blijken vissenkoppen, een stuk of vijf. Niet eens genoeg om alle zeven kinderen er een te geven.
Carlos staat aan de onderkant van de Venezolaanse samenleving, daar waar de hardste klappen vallen in de economische crisis. Hij is altijd arm geweest. Als zevenjarige ging hij al van school om te werken, het kon niet anders.
Het is een hard leven op het platteland. De 39-jarige Carlos is daar wel aan gewend, maar zoals het nu is heeft hij niet eerder meegemaakt.
“We hebben honger in ons gezin. Overal in Venezuela hebben mensen honger.”
Het land lijdt onder extreme schaarste aan onder meer levensmiddelen, torenhoge inflatie en een golf van crimineel geweld. Tegelijkertijd ontpopt president Nicolas Maduro zich steeds meer als een autoritaire leider. Carlos houdt hem verantwoordelijk voor de misère van zijn gezin.
“Die man is geen goede kapitein voor dit schip”, zegt hij. “We verzuipen.”
Zijn vrouw is er niet, die is aan het werk. Carlos heeft een baan als onderhoudstechnicus en repareert daarnaast auto’s en machines. Hij en zijn vrouw verdienen niet genoeg om het gezin van goed en voldoende voedsel te voorzien.
Stukje vlees
“Een paar dagen geleden stond ik uren in de rij voor een groot pak spaghetti. Vijf kilo bleek maar liefst 8000 bolivar (8 euro) te kosten, meer dan de helft van mijn maandinkomen. Ik kon het niet betalen en dus kwam ik met lege handen thuis.”
Die dag kon hij zijn kinderen toch nog wat voorschotelen, hij was gaan jagen. Het is de enige manier om aan vlees te komen.
“Ik heb al maanden geen stukje vlees meer gegeten, behalve dan van de jacht. Vlees en kaas zijn wel verkrijgbaar, maar niet te betalen.”
Maisbroodjes
De prijzen zijn met honderden procenten gestegen, terwijl het inkomen van Carlos en zijn vrouw minder is geworden. Zo werden ze steeds afhankelijker van het lapje grond langs de weg waar Carlos mais, bonen en aardappelen verbouwt.
Hoe je aardappelen moet poten heeft hij net geleerd, via YouTube.
“Zonder mijn eigen oogst was het nog moeilijker om alle monden te voeden. Ik gebruik de mais voor meel, om maisbroodjes mee te bakken”, zegt Carlos in het veld. “Ik heb alleen een oude schoffel en een hakmes, daarom kan ik maar een kleine lap grond bebouwen. Ik wil graag meer produceren, maar daar heb ik de middelen niet voor.”
Overal in zijn gewassen zitten grote harige rupsen.
“Die vreten het voedsel van mijn kinderen op. Ze kruipen de maisplant in en vreten zich een weg naar buiten. Eigenlijk moet ik zo snel mogelijk gif spuiten, maar ook dat is schaars. En als het er is, is het vaak veel te duur, meer dan mijn maandloon. Het zou een ramp zijn als deze oogst verloren gaat.”
Steeds meer Venezolanen slaan maaltijden over omdat ze geen voedsel kunnen kopen. Volgens recent onderzoek heeft meer dan de helft van de bevolking nog maar twee maaltijden per dag.
Wanhoop
Carlos is de wanhoop nabij. Laatst moesten ook zijn kinderen een maaltijd overslaan.
“Dat was vreselijk”, zegt hij met tranen in zijn ogen. “Mijn hart brak, zoiets had ik nog niet meegemaakt.”
Het gezin hoeft vandaag niets over te slaan. Er is witte rijst, als ontbijt, lunch en avondeten.
Bron: NOS