Om half elf ’s ochtends staan deze zaterdag voor Pakhuis de Zwijger de bakken met kip en rijst al klaar. Ondanks het vroege tijdstip wordt er gretig uit geschept door een tiental mensen, allen volledig in het wit gekleed. Hier verzamelen de opvarenden van de OCAN-boot: de Organisatie voor Caribische Nederlanders. Voor die gelegenheid is het ontbijt ook op de regio geïnspireerd.

Maar eigenlijk heeft de boot die hier zo zal vertrekken niet heel veel te maken met de OCAN. De organisatie wilde dit EuroPride-jaar breder trekken en benaderde de OCTA, de Association of the Overseas Countries and Territories of the European Union. „Maar het kwam niet van de grond, er kwam weinig reactie van de OCTA”, vertelt mede-organisator Gijs Stork. „En toen gebeurde de schietpartij in Orlando.”

Daar moesten ze wat mee, dacht de organisatie. OCAN bleef de officiële naam, maar nu is het eigenlijk de ‘Europe for Orlando’-boot en wordt de aanslag ermee herdacht.

Dat thema raakt aan wat vandaag toch onder de oppervlakte speelt: de dreiging tijdens de EuroPride. De afgelopen weken werd steeds duidelijker dat sommige mensen vreesden voor ‘iets’ tijdens het evenement. Zo’n grote gebeurtenis, met zo’n progressief profiel: als dat maar goed gaat. Stork: „We praten er liever niet over, maar iedereen voelt het natuurlijk. Het is geen rocket science om te bedenken dat ze hier iets kunnen doen. Maar ik heb heel veel vertrouwen in de burgemeester.”

En dat hebben er meer: een heel volle boot zet, zodra iedereen is opgestapt, koers naar het begin van de Prinsengracht. Een Orlando-boot betekent niet dat er niet ook een goede sfeer mag zijn. De bar gaat open, voorop staan drie travestieten. Er zijn ondanks de themawisseling nog altijd veel mensen aan boord van Antilliaanse afkomst, maar ook uit alle andere windstreken van de wereld.

„De organisatie heeft geprobeerd zoveel mogelijk continenten binnen te halen”, vertelt Debbie Helaha. „De boot wil een statement maken tegen homofobie door harmonie en diversiteit te laten zien.” Ze is zelf gevraagd als Molukse ‘delegatie’. En ja, geeft ze toe: eigenlijk was ze vanwege de dreiging niet van plan te komen dit jaar. „Maar toen ik gevraagd werd vond ik toch dat ik het moest doen.”

Vogelvrij

Met witte vleugels, die het merendeel van de passagiers draagt, wordt stilgestaan bij de schietpartij in Florida. Want: in Orlando waren de homo’s plots ‘vogelvrij’, en niet ‘vrij als een vogel’. De dans is maar liefst twee keer gerepeteerd de afgelopen week.

Het effect is overweldigend: tijdens de walsende Orlando-herdenkingsballade What the world needs now is love – het wordt vandaag op de boot bijna elke drie minuten gedraaid – gaan er steeds tientallen vleugels de lucht in, terwijl het publiek meezingt.

De zorgen over een eventuele aanslag zijn dan al helemaal vergeten. Het is alsof de boot in een stadion vaart: de kades staan net zo gevuld als ieder jaar. Barman Willem-Jan Aelrichs steekt zijn nek uit, kijkt naar achteren. „Als je zo terugkijkt… al die mensen. Dat contact. Geweldig. En iedereen in z’n spannendste pakkie.”

Ook aan de kant vermaakt iedereen zich. Een enkeling zwemt zelfs in de gracht. Boven de menigte hangen veel trosjes piemelballonen – inclusief vlinderdasje. Vanaf de boot is de politie nauwelijks prominent te zien, en als ze wel gespot worden in hun speedbootjes zwaaien en dansen ze vrolijk mee. De Hermitage – een Russisch bastion in de stad – voert een enorme regenboogvlag.

Er wordt genoten, gezongen en gezopen, het publiek blaast kushandjes, en voordat iedereen het goed en wel doorheeft is de boot terug bij De Zwijger. De witte outfits verspreiden zich over de kade voor een laatste applaus. „Jullie zijn fantastisch”, spreekt de organisatie hen toe.

Al het oefenen is niet onopgemerkt gebleven: om tien uur die avond zal blijken dat ‘Europe meets Orlando’ de prijs heeft gewonnen voor de boot met het beste statement.

Bron: NRC