Door Elisa Koek
ORANJESTAD – “Ik wilde niet gaan toen ik hoorde dat ik naar het verpleeghuis moest. Ik kon het niet accepteren.” Iona Schmidt is 44 jaar en verlamd vanaf haar middelste naar beneden. Ze woont sinds vijf jaar in het Auxiliary Home, een verpleeghuis voor ouderen op Sint Eustatius. Op Sint Eustatius is er geen opvang of faciliteit voor mensen met een beperking.
Kinderen die geboren worden met een handicap, verhuizen naar Nederland of worden opgevangen door hun ouders zo lang dit mogelijk is. Als dit niet (meer) kan, is de enige optie het Auxiliary Home.
Het is ochtend en in het verpleeghuis galmt livemuziek door de binnenplaats. Sommige ouderen deinen vrolijk mee terwijl anderen zich vermaken met de krant lezen of wat knutselen. Schmidt heeft een borduurwerk voor zich liggen, maar geconcentreerd is ze niet. “Ik probeer wat te borduren tegen de verveling, maar het lukt dat niet altijd. Het voelt allemaal nutteloos.”
Schmidt is de enige jonge bewoner. Soms probeert ze een gesprekje te beginnen met haar medebewoners, maar dit drukt haar vaak hard met de neus op de feiten. “Ze verstaan me niet, zijn dementerend of totaal met andere dingen bezig. Deze mensen zijn veel ouder dan ik. Ik hoor hier niet.”
Voorzieningen
Schmidt heeft familie op Statia die haar soms meeneemt op trips. Ook organiseert het tehuis zelf weleens uitjes. “Daar geniet ik wel van, even weg zijn van hier”, grijnst Schmidt. Het Auxiliary Home heeft een speciale bus die bewoners meeneemt. Zonder deze bus, komt Schmidt nergens. “Bijna geen enkele plek op het eiland is toegankelijk voor mensen met een beperking. De normale bussen al helemaal niet.” Als Schmidt de mogelijkheden zou hebben, zou ze wel naar Nederland willen of op zichzelf willen wonen in een aangepaste woning. Ze ziet het alleen niet gebeuren. “Ik heb niks in Nederland en het is een hoop geregel. Ik kan ook niet werken dus hoe moet ik zoiets doen?”
Depressie en verslagenheid
Rennata Mercurius , directrice van Auxiliry Home slaakt een zucht als ze over Schmidt praat. “Ik leef met haar mee. Een veertigjarige staat midden in het leven. Onze activiteiten zijn aangepast op de ouderen en niet op bewoners als Iona.” Het gebeurt niet vaak dat Auxiliry Home mensen met een beperking opvangt. De meesten vertrekken zo snel mogelijk. “Als ze dit niet doen, zijn wij de enige optie. Er is nog een opvang die overdag activiteiten organiseert, ook voor ouderen, maar Auxiliry Home is de enige verpleegopvang.”
Volgens Mercurius is de situatie perspectiefloos. Er is geen belangengroep die zich bekommert om mensen met een beperking en jarenlang wonen tussen mensen die veel ouder zijn, eist z’n tol. “Iona ziet mensen om zich heen steeds achteruit gaan en verliest veel vrienden, zo hoort het leven niet te zijn op die leeftijd. Dit gaat leiden tot depressies en verslagenheid en dat beïnvloedt uiteindelijk ook haar gezondheid. Helaas is er geen andere optie voor Iona.”
Geen Nederlanders
Schmidt zelf heeft zich min of meer in haar lot geschikt. Ze weet dat ze geen keus heeft. “Ik zit hier de rest van mijn leven, er is niets anders. Het verbaast me dat zoiets mogelijk is binnen het Koninkrijk, maar kennelijk zijn wij geen Nederlanders.”
@caribbeancynic
Inderdaad, nog niets eens aan gedacht. Verpleegtehuizen voor jongeren bestaan niet.
Bij nader inzien denk ik trouwens dat mevrouw Schmidt, in Nederland niet eens in aanmerking komt voor een verpleegtehuis. Ik denk eerder aan een aangepaste woning, elektrische rolstoel en 1 á 2 keer een half uurtje hulp per dag voor aan- en uitkleden. En dat wel onder de voorwaarde dat ze haar premie AWBZ betaald heeft.
Merkwaardige reactie van mevrouw Schmidt.
Een verpleegtehuis in Nederland is voor iedereen met beperkingen. Er zijn geen tehuizen voor ‘jongeren’. De flat van mijn overleden moeder van 95 werd overgenomen door een 50 jarige mevrouw. Alle andere bewoners daar zijn 70-100 jaar oud.
Er zijn hier kennelijk veel sprookjes over Nederland in omloop.
…en de fles altijd half vol is, ook al houd je hem op z’n kop.. !! Gelijk heb je, Sonny, dus….. van je “hela, hola, houd er de moed maar in” 🙂
Bartje, het is aangeboren reflex om Nederland en zijn bewoners overal – te pas en te onpas -.de schuld van te geven.
In Nederland geven we altijd de schuld aan het weer, als treinen niet op tijd zijn, we te laat komen, de handel stagneert, huizen lekken, aardappels onbetaalbaar zijn of plotseling goedkoop worden. Zo kan ik nog uren doorgaan.
Op de eilanden hebben die luxe niet: om het weer overal de schuld van te geven. Het altijd tussen de 29 en 33 graden, de wind komt meestal van dezelfde kant en het regent erg weinig.
Dus Nederland is de kwaaie pier.
Opzich ook weer niet erg: “als je haar maar goed zit”
Heb best met haar te doen…is tenslotte niet normaal ??!!
Alleen vraag ik me af waarom daar nu ineens het Koninkrijk weer bij gehaald moet worden en de kreet : “wij zijn kennelijk geen Nederlanders”
Waar is nu die onafhankelijkheid ?? Waar is nu die zogenaamde Curacaose saamhorigheid??
Ach, junkies laat je op straat slapen, gehandicapten verstop je en oudjes laat je in hun sop gaar koken…praat me niet over mentaliteit …
Doodmoe wordt je er soms van 🙁
Wellich, immers de Heer is zijn Herder en zou haar kunnen geleiden naar de grazige Hollandse weiden.
Misschien kan Herbie helpen…??!! 🙂
“Het verbaast me dat zoiets mogelijk is binnen het Koninkrijk, maar kennelijk zijn wij geen Nederlanders.”
Beetje vreemde opmerking van Iona. Ze wil niet naar Nederland, waar wél faciliteiten voor haar zijn.
Dat op een klein eiland onmogelijk dezelfde faciliteiten kunnen worden geschapen als in het grote Nederland, ontgaat haar.
Hoe jammer dat ze niet inziet dat ze, als ze inwoonster van Ameland zou zijn, met dezelfde problematiek geconfronteerd zou worden.
Een kleinschalige gemeenschap heeft zijn beperkingen. Dat is voor mensen met een beperking bijzonder ververvelend.
Er zijn twee mogelijkheden:
A, verhuizen, met alle consequenties van dien.
B. Zitten blijven waar je zit, met alle conseuenties van dien.
Méér smaken zijn er niet in het Koninkrijk der Nederlanden.