HILVERSUM – De NTR komt volgend jaar juni met een vijfdelige docu-serie vanaf Curaçao. Voor die serie zijn de makers nog op zoek naar Curaçaose jongeren met een inspirerende droom voor hun eiland.
“Het idee voor deze docu-serie is ontstaan omdat we eens een ander beeld van de Antillen willen laten zien, dan het stereotype beeld van toerisme en corruptie dat vaak in de media over de eilanden verschijnt”, vertelt regisseur Martijn Blekendaal. De Amsterdamse regisseur met Curaçaose roots maakte in het verleden documentaires zoals De 13e Man, Bikkels en de IJzeren Eeuw.
Om de verhalen van de jongeren goed uit de verf te laten komen heeft Blekendaal ervoor gekozen om alleen met lokale makers te werken. In zijn team zitten Hester Jonkhout, Michel Drenthe en Sharelly Emanuelson. “Zij kennen het eiland goed en spreken de taal. Dat is belangrijk want we volgen in de docu de taal die op dat moment wordt gesproken, of dat nu Papiaments, Nederlands of Engels is.”
De makers van de nieuwe docu-serie – Foto: Persoonlijk archief
Zelf was Blekendaal onlangs nog op het eiland om onderzoek te doen. “We zijn toen zoveel mooie verhalen tegengekomen in een paar dagen tijd. Ik denk dat het goed is dat het Nederlandse publiek ook die kant van de eilanden ziet.”
Het team zit nu nog in de ‘research fase’ en begint in augustus met filmen op het eiland. In juni 2019 wordt de docu-serie een week lang op NPO 2 uitgezonden. Ook op Curaçao zelf zal de docu te zien zijn.
Aanmelden?Ben jij tussen de 13 en 30 jaar, woon je op Curaçao en heb jij een inspirerende droom voor je eiland die jij met de rest van de wereld wil delen? Meld je dan via [email protected]. Wie weet is jouw verhaal volgend jaar wel op tv te zien. |
Bron: NTR/CaribischNetwerk
Het is jammer dat je voor kwaliteitsdocumentaires en achtergronden over Curacao altijd moet zijn bij de Nederlandse omroepen. De TV-zenders op Curacao (en de journalisten) zijn klaarblijkelijk niet in staat om zelfstandig producties te maken, en een serieuzere rol te spelen dan het huidige doorgeefluik zijn van persberichten en het niet-vragenstellen aan politici.
Een triest voorbeeld hiervan is wel “het voorlezen van de kranten” als schaamteloos jatwerk uit andermans werk.