Kees Broere over de verhoudingen tussen Aruba en Venezuela

Vergeet Duitsland. Het buurland waarmee Nederland in de recente geschiedenis waarschijnlijk het vaakst overhoop heeft gelegen, is Venezuela, schrijft Kees Broere. ‘Uit de geschiedenislessen die ik als puber kreeg, kan ik mij daarvan niets herinneren. Terwijl een docent daarover bloedstollende verhalen had kunnen vertellen.’

Deze maand zag ik de verhouding tussen het land van president Nicolás Maduro en dat van koning Willem-Alexander op een bijzondere manier verbeeld. Ik was op Aruba, waar overleg plaatsvond tussen drie van de landen binnen het koninkrijk (Nederland, Aruba en Curaçao) en Venezuela. Over de Venezolaanse grensblokkade vanwege de smokkel. U weet wel.

Het besloten overleg zelf was op de derde verdieping van het zogeheten bestuurskantoor van Aruba, het gebouw waar het kabinet zetelt van de huidige premier, Evelyn Wever-Croes. (Aan vrouwelijke kabinetsleiders doen ze op de Caribische eilanden al jaren. Ook Sint Maarten heeft nu een vrouwelijke premier. Nederland zou er een voorbeeld aan kunnen nemen.)

Journalisten, zo zei een zeer gewaardeerde Franse collega in Nairobi mij ooit, zijn net als soldaten

De pers, eenvoudige jongens en meisjes als ik dus, had een eigen zaaltje toegewezen gekregen. Let wel: een apart zaaltje voor de Venezolaanse pers, en eentje voor de journalisten uit Aruba en, in mijn geval, Curaçao. De zaaltjes lagen tegenover elkaar, gescheiden door een gang, waar bij de balie een vriendelijke vrouwelijke bewaker toezicht hield.

De ‘koninkrijksdeur’ was van hout. Het was niet de bedoeling dat de pers zich op de gang begaf, dus alleen door nu en dan de deur op een kier te zetten, konden we een blik werpen op de boze buurman aan de overkant. De Venezolanen zaten achter een glazen schuifdeur. Dat zag er vriendelijk uit, maar alleen de bewaakster kon er de deur voor de pers openmaken.

Journalisten, zo zei een zeer gewaardeerde Franse collega in Nairobi mij ooit, zijn net als soldaten: We rennen, om te wachten. In dit geval dus op de afloop van het overleg, dat in totaal zo’n zes uren zou gaan duren. Uren van rondhangen.

Heel even dacht ik eraan om de gang op te lopen en tijdens de live-uitzending vrolijk in de camera te zwaaien

Een Venezolaanse TV-collega besloot op zeker moment om vanuit haar wachtkamer met de glazen deur ‘live te gaan’. Het blijft bijzonder om te zien hoe relatief weinig technische middelen tegenwoordig nodig zijn om dit mogelijk te maken. Zij sprak in de camera, die nu en dan ook door de glazen deur filmde, zodat –heel spannend!- een Arubaanse bewaakster was te zien.

Heel even dacht ik eraan om de gang op te lopen en tijdens de live-uitzending vrolijk in de camera te zwaaien. Totdat Sarajevo 1914 mij in gedachten schoot. Kleine gebaren, grote gevolgen. Je zult maar een oorlog ontketenen, enkel omdat je je verveelde.

Binnen in de ‘koninkrijkszaal’ keken de Arubaanse collega’s op hun smartphones mee naar de live-uitzending die de Venezolanen, te gast op hun grondgebied, vanuit hun persruimte aan het verzorgen waren. So near, and yet so far. En niemand die een woord met de ander wist te wisselen. Het was tamelijk absurd.

De Venezolaanse diplomatieke delegatie gleed weg in het duister van de avond

Wat zij kunnen, kunnen wij ook, zo besloot een Arubaanse journalist. En ook hij ging live, op dat moment enkel om, net als de Venezolanen, te melden dat er niets te melden was. ‘En nu terug naar de studio!’, zo eindigde hij zijn enthousiaste bijdrage in het Papiaments.

Na zes uur was het ineens voorbij. De Venezolaanse diplomatieke delegatie gleed weg in het duister van de avond. Premier Wever-Croes had weinig nieuws. De ‘status quo’ gold nog altijd.

De ruzie met de buurman, waarvan al meer dan honderd jaar sprake is, bleef ook dit keer onopgelost.

Bron: OneWorld

Kees Broere
Kees Broere is de Afrika-correspondent van onder andere de Volkskrant. Hij woont en werkt sinds 1998 in Nairobi, Kenia. Vanaf maart 2012 is Kees columnist bij OneWorld Magazine.