Door Ronald Lieuw-Sjong

Vormen van duurzame energie (DE) zijn bijvoorbeeld zonne-energie, windenergie en aardwarmte. In vele landen die DE willen promoten, subsidiëren de overheden de producenten door middel van de een of andere regeling. De subsidieregeling geldt vaak voor een bepaalde periode en de subsidies die worden betaald aan de DE-producenten komen dan veelal uit een subsidiepot die door de overheden worden gecreëerd of via een ‘energy tax credit’.
Op Curaçao is door de politiek echter ervoor gekozen af te wijken van dit gangbare model en te kiezen om de subsidies te laten financieren door de utiliteit en dan nog tegen een terugleverprijs die hoger is dan de eigen productiekosten.
Nu weet elke huisvrouw dat om het huishoudboekje in evenwicht te hebben de uitgaven moeten worden gebalanceerd met de inkomsten. Dit principe is door de regulator (lees: politiek) bij de introductie van DE overboord gegooid, met als gevolg dat de utiliteit in financieel zwaar weer terecht is gekomen. Immers de uitgaven zijn niet meer in balans met de inkomsten. Er zijn ook genoeg mensen die zich afvragen of de huidige uitgaven van onze energie-utiliteit niet te hoog zijn. Dit is een andere, weliswaar belangrijke discussie.
Elektriciteitsmaatschappijen zijn volgens het ‘best practice utility’-model gerechtigd een back-upfee te vragen aan iedere gebruiker die een eigen productie-installatie opereert maar wel de utiliteit gebruiken als back-up. Lokaal speelt deze issue bij onder meer supermarkten die een eigen opwekinstallatie opereren, bij hotels die een eigen waterplant opzetten en dus ook bij DE-producenten die een solar-installatie opereren. In de praktijk betekent dit dat als er interne problemen met de opwekking zijn, deze gebruikers direct kunnen overschakelen op het netwerk van de utiliteit. De utiliteit mist in deze modus operandi inkomsten (geen verkopen), maar draait samen met de overige gebruikers echter wel op voor onder andere de investerings- en onderhoudskosten van productie-installatie en het distributienetwerk.
Wat niet in de discussie naar voren wordt gebracht, maar wel belangrijk is, is de vraag wat de back-up DE-producenten kost als ze voor eigen back-up moeten zorgen. Immers als de DE-producenten niet voor back-up van de utiliteit willen betalen, moeten ze maar zelf een eigen back-upunit in de vorm van een dieselgenerator plaatsen en opereren. De terugverdientijden die door de verschillende leveranciers worden gebruikt gaan hier gemakshalve (of businesswise) aan voorbij.
De huidige discussie die nu speelt om DE-producenten een back-up- of standbyfee te laten betalen is niet nieuw in zonne-energieland. Google ‘solar standbyfee’ en men vindt vele artikelen die hierover gaan, voorstanders van de fee zijn altijd de elektriciteitsmaatschappijen/regulators, de tegenstanders komen vaak uit de hoek van leveranciers van zonnepanelen. Niets nieuws dus onder de zon hier op Curaçao.
De issue waar we het mijn ziens over moeten hebben, is dus niet wel en of geen fee maar de hoogte van de back-upfee voor DE-producenten! Hoe bepalen we een back-upfee die zowel voor de producent als voor de utiliteit kostendekkend is? Eén ‘best practice’-model om de kosten van tarieven van bijvoorbeeld een back-uptarief vast te stellen is de introductie van een ‘Cost of Service’ (CoS) model. Dit kostenmodel berekent de kosten van afname, invoeding en back-up op basis van geïntegreerde kosten (en niet op basis van de kosten van individuele assets of projecten).
Dit CoS model bepaalt op financieel-economische en technische gronden de kosten van de productie en distributie van elektrische energie. Uit de uitkomsten van dit model kunnen dan onder meer back-uptarieven voor DE-productie worden voor gesteld.
Utiliteitsbedrijven kunnen met behulp van een CoS-model beter hun kosten door middel van benchmarking vergelijken met andere utiliteitsbedrijven in de regio. Met een CoS-model tackelen we dan gelijk de vraag of de uitgaven te hoog zijn ten opzichte van andere bedrijven! Naast het CoS-model bestaan er andere modellen die hetzelfde doel bereiken.
Het lijkt mij tijd dat we voor eens en altijd de kosten/prijsdiscussie uit de wereld kunnen helpen door het (laten) uitvoeren van studie gebaseerd op basis van geïntegreerde kosten, die door alle stakeholders kan worden gedragen en we afstappen van ad-hocacties.

Ronald Lieuw-Sjong is van Next Step Consulting op Curaçao en ondersteunt nutsbedrijven met feasibilitystudies op het gebied van onder meer duurzame energie en elektrische energievraagstukken in het algemeen.

Bron: Antilliaans Dagblad