Door Roy Evers
Ik zat amper op het terrasje met mijn ochtendkrant in de hand en wie zag ik daar de weg oversteken? De burgermeester van Pietermaai. Ik probeerde mij achter de krant te verschuilen, maar te laat, hij had mij al gezien. Hij liep regelrecht naar mij toe. Van ver zag ik de zelfingenomen trek om zijn mond. Dat beloofde wat. ,,Als je een jongen die altijd met kapotte autootjes heeft gespeeld, een Playstation 4 geeft”, begon hij zonder te groeten, ,,dan maak je hem diep ongelukkig.” Ik staarde hem stoïcijns aan. Hij grijnsde veelbetekenend.
,,Want dan pas realiseert hij zich dat hij zijn hele leven met kapotte autootjes heeft gespeeld en voelt zich plotseling minderwaardig. En erger nog, hij weet niet te spelen op een Playstation 4.”
Hij keek om zich heen alsof hij bang was dat iemand ons afluisterde.
,,Als je op deze rots der gestruikelden een Curaçao North Sea Jazz Festival van wereldniveau organiseert, dan maak je al die betweters hier diep ongelukkig. Want dan pas realiseren zij zich dat het toeristisch product dat zij Curaçao noemen maar lauwloentjes is.”
Ik bleef stil als teken dat ik het niet helemaal kon volgen.
,,En erger nog, zij weten niet hoe zij met het product moeten omgaan.”
Hij glimlachte.
,,Het probleem is middelmatigheid”, ging hij verder. ,,In het land der blinden is eenoog koning. Wij zijn blind omdat wij geen oog hebben voor kwaliteit.”
,,Wie zijn de eenogen dan die koning worden?”
vroeg ik.
,,Miss dit en miss dat, muziekkoning zus en muziekkoning zo. Organisatie A geeft een award aan organisatie B en krijgt op zijn beurt een onderscheiding van organisatie C. Wie wil minister van Riekende Zaken worden? Aansluiten in de rij, alstublieft.”
Ik vouwde de krant open en begreep toen pas waar hij het over had: het artikel over het jazzfestival.
,,Wacht eens even”, zei ik, ,,ik kan nog een paar voorbeelden noemen van evenementen van hoge kwaliteit. Het literair festival over de werken van Boeli van Leeuwen en Tip Marugg, dat was toch ook een succesverhaal? En de documentaire over discriminatie en huidskleur dan? Professioneel gedaan. Dat toneelstuk over die weggelopen slavin van meneer huppeldepup. Hoe heette hij ook weer? Knap gespeeld door die dame.”
,,Ja, wacht eens even, incidentele uitschieters.
Je zit met open mond te genieten. Waarom? Omdat het uitzonderingen zijn die de regel bevestigen. Hè, eindelijk wat kwaliteit op de plank voor de afwisseling. Maar ik heb het over structureel kwaliteitsbesef. Als je iets doet, doe het dan goed.
Ik zat gisteren in het restaurant van een gerenommeerd hotel, waar een kop soep in dollars geprijsd staat. Ik bestel… inderdaad, een kop soep. Niet dat ik mij niet meer kan permitteren, denk dat niet. In ieder geval, de soep werd lauw opgediend. Ik heb een hekel aan lauwe soep, soep moet dampend heet zijn. Ik dacht, ik eet hem snel op voordat hij helemaal koud wordt.
Op dat moment kreeg ik een telefoontje. Toen ik klaar was met praten, was de soep natuurlijk helemaal koud. Ik riep het meisje dat bediende en vroeg haar of ze de soep kon opwarmen. Zij keek mij aan alsof zij nog nooit zoiets stoms had gehoord. ‘De soep opwarmen?’ echode zij mijn vraag. Nee, zij wist niet of dat kon. Zij bleef weifelend staan, maar wilde het liefst weglopen.
Het meisje dat de andere tafel bediende, zag mij raar kijken en kwam vragen of zij kon helpen. Ik legde haar uit dat mijn soep koud was geworden et cetera, et cetera. Zij nam mijn kop mee naar de keuken. Intussen was het andere meisje allang verdwenen.
Het duurde een eeuwigheid voordat de hete soep uit de keuken kwam. Ik vond dat niet erg omdat het tweede meisje haar best had gedaan. Zo zie je hoe snel je aan middelmatigheid went. Het eerste meisje wilde mijn soep niet opwarmen. Het tweede meisje nam wel mijn kop soep mee naar de keuken, maar kwam niet terug. Toch was ik blij toen ik eindelijk een kop hete soep kreeg. Hoe kan dat?”
,,Jij bent een dankbaar mens.”
,,Ik ben een kloothommel. Ik hou middelmatigheid in stand.”
Door Roy Evers
Bron: Antilliaans Dagblad