Door Dennis Arrindell
Gilbert Wawoe heeft onze economie eens beschreven in vier golven. Eerst waren er de slaven die zich geen zorgen hoefden te maken over eten en onderdak. Hierna kwam de rooms-katholieke missie die voor alles zorgde, gevolgd door Shell.
Wanneer Shell ging automatiseren en werknemers begon af te vloeien, kwamen politici met de niet duurzame ‘oplossing’ om overheidsbaantjes uit te delen alsof zij Sinterklaas waren, hierbij gebruikmakend van de riante offshore-inkomsten.
Volgens de heer Wawoe hebben deze vier golven ertoe geleid dat voor een aanzienlijk deel van onze bevolking, het concept zelfredzaamheid niet in hun gedachten leeft. Vanuit dit perspectief gezien zijn de meeste economische uitdagingen waarmee ons land heden wordt geconfronteerd niets anders dan het logisch resultaat van wat men kan verwachten wanneer mensen geen leiding en verantwoordelijkheid nemen over hun eigen lot, maar zich afhankelijk opstellen van omstandigheden en wachten op geluk en voorspoed. Begrijp dit goed: geluk en voorspoed is de resultante van wanneer voorbereiding en gelegenheid elkaar kruisen.
Om voorspoed te bewerkstellingen dient een persoon een definitief langetermijndoel voor ogen te hebben en dit op een assertieve wijze na te streven. Je werk dient onderdeel te zijn van je persoonlijke missie, niet slechts een instrument om te kunnen overleven. Indien jouw persoonlijk doel op de een of andere manier omvat dat je significant en van toegevoegde waarde bent voor een ander en de bredere gemeenschap, dan zal persoonlijk succes altijd vanzelf volgen. Om dit definitief gesteld doel te kunnen bereiken dien je continu je niveau te verhogen middels lering. Zo zorg je ervoor dat je voorbereid bent op de gelegenheden die zich presenteren. Om gelegenheden te creëren, dien je ervoor te zorgen dat je altijd meer waarde levert dan wat van je wordt verwacht. Besef dat een meester zijn in het formuleren van smoesjes en voorwendsels om minder te doen dan hetgeen wat van jou verwacht wordt, je met niets zal helpen.
Met dit in het achterhoofd, kan geanalyseerd worden waarom de huidige manier van functioneren van de lokale vakbonden je nooit kan helpen met het bewerkstelligen van voorspoed. Vakbonden zien werk niet als een missie om significant en van toegevoegde waarde te zijn voor anderen en voor de gemeenschap. Zij indoctrineren eenvoudigweg hun leden om werk te beschouwen als een ‘mensenrecht’ dat verdedigd moet worden, zo nodig ten koste van de gemeenschap zelf! Vakbonden hebben geen langetermijndoel. Ze zijn niet proactief, enkel reactief.
Om maar een simpel voorbeeld te noemen: automatisering is veel sectoren in de economie radicaal aan het veranderen. Ondanks dit feit kiezen vakbonden ervoor om deze ontwikkeling geheel te negeren. Vakbonden doen niets om hun leden in staat te stellen om hun niveau van voorbereiding en hun capaciteit tot het herkennen van mogelijkheden te bevorderen (‘upgrade’ en ‘herscholing’). Integendeel, de leden delegeren de taak van het nadenken over hun eigen toekomst aan het leiderschap van de vakbonden. Dit versterkt alleen de cultuur van gebrek aan zelfredzaamheid.
Indien vakbonden oprecht geïnteresseerd waren in het welzijn van hun leden, dan zouden zij onder meer bezig zijn met het begeleiden van hun leden in hoe zij om kunnen gaan met moderne technologieën en processen opdat zij meer productief en relevant kunnen zijn voor de marktvraag. Automatisering vermindert de vraag naar banen welke routinematig van aard zijn (bijvoorbeeld ‘bankteller’), maar niet-routinematig werk waarbij creatief problemen kunnen oplossen een grote rol speelt (bijvoorbeeld ‘loodgieter’) zal niet gauw geautomatiseerd kunnen worden.
Niettegenstaande dit feit is het enige wat vakbonden feitelijk doen het aanstoken tot stakingen, waarbij gebruik wordt gemaakt van militante tactieken. Deze aanpak is verre van toereikend om de aan de orde zijnde uitdagingen, te weten het waarborgen van het inkomen van hun leden, te verhelpen.
Iemands inkomen wordt bepaald aan de hand van slechts drie factoren: (1) de marktvraag voor hetgeen die persoon doet; (2) zijn of haar bekwaamheid om dit kunnen doen; en (3) het gemak waarmee die persoon vervangen kan worden. De eerste factor wordt grotendeels bepaald aan de hand van externe oorzaken omdat de economie en de aard van het werk continu veranderen. Echter kan men zich wel altijd weten te positioneren al naar gelang de actuele marktvraag.
In het geval van onze raffinaderij bijvoorbeeld is de actuele marktvraag niet groot. De actuele marktvraag is uitsluitend gericht op de ‘bunkering’-functie te Bullenbaai, niet op de raffinaderij. Het is een illusie om te denken dat je voor altijd hetzelfde werk kunt blijven doen. De laatste twee factoren heeft men wel compleet zelf in de hand. Uiteindelijk is productiviteit het enige wat duurzame economische groei teweeg kan brengen.
Dus, stel jezelf niet afhankelijk op van vakbonden, noch de overheid, om jouw inkomen te beschermen, maar lees boeken en kijk educatieve video’s om meer zelfredzaam, productief en bekwaam te zijn teneinde meer waarde te kunnen leveren aan anderen. Wordt bijvoorbeeld lid van een club zoals Toastmasters om in de gewoonte te raken om aan jezelf te werken en om te leren zelf de teugels in handen te nemen in jouw leven.
Maak jezelf niet afhankelijk van het nieuws, populaire meningen of roddels om de richting van jouw leven te doen bepalen. Wees geen schip zonder koers, dat op de wind en op omstandigheden wacht om zijn richting te doen bepalen. Nee! Formuleer je eigen definitieve langetermijndoel en werk hiernaartoe op een assertieve wijze. Alleen jij kan de inspanning ondernemen om jezelf voor te bereiden opdat je de gelegenheden om jou heen assertief kunt benutten.
Drs. Dennis Arrindell is zorgeconoom, penningmeester van de Economenclub en geeft colleges economie aan de University of Curaçao (UoC).
Ik heb zitten nadenken over dit verhaal, vandaar ook mijn wat late reactie.
Een interessante vraag dringt zich op: zijn de vakbonden op Curacao te vergelijken met de vakbonden in West-Europa (met name in Nederland). Voorzichtig durf ik te stellen dat dit absoluut niet zo is, hetgeen te verklaren is vanuit een totaal andere ontstaansgeschiedenis.
In Nederland zijn de vakbonden ontstaan vanuit een mix van de verheffingsgedachte van bevolkingsgroepen langs de lijnen van godsdienst (NKV, CNV) respectievelijk de niet-godsdienstelijken (FNV). Deze verheffingsgedachte manifesteerde zich tegelijkertijd in het zélf oprichten van kranten (zoals de Volkskrant), het ontstaan van zélf-opgerichte radio-omroepverenigingen (KRO, NCRV, VPRO, VARA), zélf opgerichte woningbouwverenigingen (Dr. Schaepmann in Amsterdam), zélf-opgerichte universiteiten (VU in Amsterdam, Kath. Univ. in Tilburg). Kortom, het waren uitingen van een brede verheffingsgedachte die voortduurde tot in de jaren zestig.
Die verheffingsgedachte hield ook in dat men zich verantwoordelijk voelde voor de toekomst. Voor vakbonden hield dit dus niet in “het kapot staken van bedrijven”, maar zoals zich dat nu uit in “duurzaam toekomstbestendig ondernemen met toekomstbestendig personeel”. Dit is de primaire doelstelling van de vakbonden, een slimme arbeider is toekomstbestendig, hetgeen goed is voor “de baas”, maar ook goed is voor zijn positie op de arbeidsmarkt.
Op Curacao , heb ik de indruk, ontbreekt bij de vakbonden deze achtergrond van een verheffingsgedachte, zodat slecht overblijft het najagen van (consumptieve) materiële doelen. Dit gevoegd bij de cultuur dat, zoals de lokale politiek partijen, deze “eigendom” zijn van lijsttrekkers (lees: stemmentrekkers) en niet van de kiezers, maken deze vakbonden tot vehikels om eigen (politiek/financieel) gewin na te streven; zeker “toekomstdenken”/toekomstbestendigheid ontbreekt totaal.
Tot zover mijn voorzichtige kanttekeningen; het lijkt mij een bijzonder interessant onderwerp voor een doctoraal-thesis bij de UOC om dit uit te diepen.
De vakbonden doen niet aan ontwikkeling van hun leden, Als de leden gaan nadenken dan zullen de vakbonden geen leden meer hebben.
Onbegrijpelijk dat drs. Dennis Arrindell in zijn analyse m.b.t. het functioneren van de lokale vakbonden begint met verwijzen naar de historie van de slavernij, het evangeliseren en de olie-industrie kolonialisme. Nergens in zijn artikel worden de overige wortels van de vakbond als die vanuit het communisme en socialisme, hoewel waarschijnlijk van grotere significantie, genoemd. Ook niet dat het communisme en socialisme anti-religie waren (volgens Marx; ‘religion is the opium of the people’). Dus, dat er wel degelijk een tegenbeweging t.a.v. ‘de verzorging’ zoals geleverd door instituten als de slavernij, de kerk en kapitalisten was, wordt voor het gemak buiten beschouwing gelaten. Daarnaast wordt het feit dat vakbonden verenigingen zijn ook niet in ogenschouw genomen. In een vereniging is de algemene ledenvergadering (ALV) het hoogste orgaan. Vakbondsleiders worden door de organisatie ALV gekozen. Voorts kampen vakbonden al decennialang met een teruglopend ledenbestand. Met name hoogopgeleide jongeren worden geen lid van een vakbond. Dit reflecteert natuurlijk op hoe zo’n vakbond geleid wordt. Ook het concept collectivisme (e.g. CAO) wordt niet vermeld. Allemaal aspecten die van belang zijn op de kijk dat een persoon op de gemeenschap heeft. Dus, van belang t.a.v. verantwoordelijkheidsgevoel en mogelijk het zelfredzaamheidsvermogen. Gezien 40% van de bevolking van Curaçao onder de armoedegrens leeft, short er niet veel aan het zelfredzaamheidsvermogen. Arrindell wilt dat het Curacaose volk zich losmaakt van de onderworpenheid aan de wil van anderen, de macht van vakbondsleiders en eventueel van collectief geldende normen. Misschien moet Arrindell zich ook eens verdiepen in De Tocqueville (1840) of Durkheim (1983) en niet alleen in Wawoe. De Tocqueville en Durkheim waarschuwden dat in een maatschappij waarin het individu niet langer gebonden is door collectieven, ‘mensen niet langer meer in elkaar geinteresseerd zijn. Alleen machtige bureaucratische structuren kunnen een dergelijke geatomiseerde samenleving nog coördineren waardoor de vrijheid verdwijnt’.
Helaas ben ik niet verplicht om mijn eigen naam te posten. Maar moet wel bij vermelden dat met naam en toenaam posten menigeen hun beledigende bijdragen niet meer zullen plaatsen.
Ik ben van het onderwerp ter discussie stellen derhalve vooralsnog is het plaatsen met als aanhangsel mijn echte naam niet van toepassing.
Fyi, wij hebben begin jaren tachtig ook actie gevoerd in de omgeving van Julianadorp. Toen was het het nog Universiteit Van De Nederlandse Antillen. Keurig, overigens, een bul in “the pocket”.
Als je niet opkomt voor je belangen mag je maar nakijken.
Beste meneer of mevrouw “De Rechtstaat”,
Heeft u een mening?! Post dit dan als open dialoog onder uw eigen naam. Het leven is altijd makkelijker als je je kan schuilen achter anonimiteit he?!
Zo hoef je je zeker niet te verantwoorden voor uw woorden he?! Laat dit nou net zijn waar de heer Arrindell het over heeft in dit artikel, maar ook in andere artikelen die hij heeft geschreven.
Uw woorden, net zoals die van wie dan ook hebben een vorm van draagkracht. Mensen lezen het en creeren op hun manier weer hun eigen mening. Neem uw verantwoordelijkheid op en vermom of verschuil niet achter een schuilnaam.
Een dialoog is goed, heeft u de moed om op te spreken en uw mening te delen, dat is zelfs nog beter. Maar wees dan wel de volwassen persoon die u bent, post onder uw eigen naam, sta open voor kritiek/menings verschillen.
Werk samen aan een oplossing ipv elkaar alleen maar af te kraken.
De heer Arrindell creert een dialoog. Ik hoop dat meer mensen zullen volgen.
Helaas moet ik u teleurstellen, ik ben aanhanger van de realisme.
” Jij houdt ze dom, dan houd ik ze arm “, zei de kapitalist tegen de dominee.
De Rechtsstaat, ben je de dominee of de kapitalist?
Uitstekend stuk! Iedereen zou het ter harte moeten nemen.
Wel beste heer Arrindell, ik heb de helft van dit artikel gelezen en verder kon ik niet want ik begon in slaap te sukkelen. Ik ging “toch” een frisse neus halen om voor te bereiden voor het tweede deel maar ben toch afgehaakt.
Uw stuk is rijp voor een column in het F(inacieel) Dagblad ofzo, maar hier raakt uw stuk kant nog wal. U spreekt voor de hoog opgeleiden en niet voor de doorsnee werkende man of vrouw, en voor de onder de armoede grens levenden heeft u geen enkel notie van.
Ik zou u willen aanraden, daal effe van die hoogte, en zich mengen met wat echt leeft onder ons volk.
De indoctrinatie van de vakbonden zal pas over een aantal jaren minder worden. Zolang de huidige “leiders” aan de macht zijn, blijft alles bij het oude. Cova en consorten r*t eindelijk eens op.