Door Gijs van den Heuvel

Het circus gaat eindelijk beginnen. De eerste voorstelling is vandaag. We kijken er al maanden naar uit, want de try-outs en reclames beloven veel spektakel. U weet waar dit over gaat: het verkiezingscircus.
Maar waarom eigenlijk? Omdat we dat met zijn allen belangrijk vinden, de democratie en zo. Ik kan me voorstellen dat veel mensen er helemaal geen zin in hebben. Het politieke gekonkel en geruzie is al jaren bezig. Het oprichten van nieuwe partijen lijkt wel een nationale hobby geworden met meer partijen dan Statenzetels. Op wie zou je moeten stemmen?

Een land krijgt de regering die het verdient. Een citaat van een Franse politicoloog dat vaak, zoals vaak met citaten, verkeerd wordt gebruikt. De man zei het namelijk als cynische kritiek op de Franse revolutie en was dus tegen de democratie.

Om dat cynisme even vast te houden. Het citaat zou weleens heel toepasselijk kunnen zijn in de Curaçaose situatie. Met zoveel partijen dreigt het een janboel te worden. Een gevaarlijke chaos zelfs, want waar er zoveel vechten om een zetel kan een sterke speler er weleens met de buit vandoor gaan. En er doet een heel sterke speler mee.

Want stel je nou eens voor dat de MFK van Gerrit Schotte de verkiezingen van 30 september wint. Bepaald geen ondenkbaar scenario. Heeft dan de democratie gewonnen? Ja, want Schotte krijgt de meeste stemmen, dat is democratie. Maar hij is – in eerste aanleg – veroordeeld voor corruptie, het aannemen van smeergeld en hij koopt stemmen.

Bij u is hij nog niet langs geweest? Bij mij wel, elke avond weer vele keren. Samen met zijn partijgenoten, of met zijn dochtertje, of alleen. Wapperend met 10.000 gulden aan boodschappen of een nieuwe auto. Complete reclameblokken voor, na en tussen het nieuws van TeleCuraçao worden gevuld door MFK, stichting Gerrit Schotte of hoe al die satellietorganisaties van de partij ook mogen heten. Als het geen omkoping is, dan is het toch wel hersenspoeling.

Het wekt, bij mij althans, zoveel ergernis dat ik probeer om niet meer voor acht uur ’s avonds te kijken en bij het eerste reclameblok weer weg te zappen van het nieuws. Stel u voor dat u elke tien minuten reclame zou zien voor een chocoladereep, dan zou u zich toch ook ergeren.

Maar wat is het politieke alternatief? Al die kleine afsplitsingen van ontevreden Statenleden? Ik denk het niet. Partijen met boter op hun hoofd die nu, na vier jaar pappen en nathouden, in het zicht van de verkiezingen stoer doen na het zoveelste rapport over de frauduleuze mismanager Marvelyne Wiels? Of de partij van Wiels zelf dan, die stug blijft volhouden dat ze niets verkeerds heeft gedaan.

En kennelijk mag ze van de PS alles zeggen over haar vermoorde broer Helmin en die andere broer Aubert en een heleboel andere mensen. Ik ga dat hier niet herhalen, maar een beetje beschaving is ver te zoeken bij deze vertegenwoordiger van Curaçao in Nederland. Over welk machtsmiddel zou ze toch beschikken dat dit allemaal getolereerd wordt?

Er blijft niet veel keuze over. De MFK wordt het gemakkelijk gemaakt om met al het geld waar deze partij over blijkt te beschikken, plus de media die de partij in de zak lijkt te hebben, de kiezer naar zich toe te lokken. De democratie wint wat mij betreft niet als het geld bepaalt wie er wint. Populisten winnen in steeds meer landen terrein met borrelpraat: van Wilders tot Trump. Fastfood.

Hopelijk zal Curaçao op 30 september een uitzondering blijken te zijn. En krijgt dit eiland een regering die het echt verdient: een die kijkt naar wat goed is voor de mensen, de natuur, het milieu en – ja ook dat is belangrijk – de economie. Een kabinet met een voedzaam, evenwichtig menu. Maar ik twijfel. Het circus gaat nu beginnen.

Misschien dat er een paar mooie voorstellingen tussen zitten de komende weken. Van eerlijke mensen met een goed partijprogramma, die kiezers kunnen overtuigen dat er niet gekozen moet worden voor de mooie loze praatjes van mensen met een strafblad en veel geld. Want er zitten heus wel eerlijke mensen in de politiek.

Je moet ze alleen weten te vinden tussen de poppenkastvoorstellingen. Dat is ook een taak voor die paar media die de campagne wel kritisch volgen.

Mijn motto voor deze verkiezingen: kies gezond in plaats van fastfood. Ik hoop dat het Curaçao lukt.
Gijs van den Heuvel is redacteur van het Antilliaans Dagblad