Opinie door Marguérite Nahar

Elke regering van elk land heeft de plicht tot het nastreven van behoorlijk bestuur. Uiteraard kan elke regering weleens een steekje laten vallen, want het is en blijft mensenwerk. Het is echter beslist niet verdedigbaar als een regering zich laat leiden door een tunnelvisie op één bepaald beleidsterrein en doelbewust de ogen sluit voor alternatieve scenario’s die veel meer in het landsbelang van Curaçao zijn.

Het tegen beter weten in -en tot elke prijs- blijven vasthouden aan de modernisering van de raffinaderij is zo’n tunnelvisie die inmiddels volledig achterhaald is door de ontwikkelingen op de wispelturige inter¬nationale oliemarkt, in samenhang met de wereldwijde verschuiving naar duurzame energievoorziening. Daarom moet deze tunnelvisie in een SWOT analyse worden afgewogen en daarbij worden vergeleken met beschikbare alternatieve scenario’s. Het gaat dan om plannen en projecten die niet alleen goed doordacht en haalbaar zijn, maar ook al tijdens de voorgaande regering van Ben Whiteman waren goedgekeurd en reeds zeven maanden lang in de startblokken staan sedert juni 2016, maar die om onduidelijke redenen door het Kabinet Koeiman thans “in de wacht worden gehouden”, nadat zij door de voormalige Premier Whiteman in juni 2016 “in de wacht zijn gezet”.

Dat gebeurde het vorig jaar, zodat hij met veel fanfare zijn Chinese avontuur kon lanceren tijdens de verkiezingscampagne, maar nu is die periode voorbij en is het moment aangebroken om op daadkrachtige wijze die plannen aan te pakken en uit te voeren. Bij afweging van de grootschalige ontwikkeling van het achterland op Bullen¬baai tegen de modernisering van de raffinaderij waartoe ruim 3 MILJARD USD nodig is, blijkt dat de grootschalige ontwikkeling verre de voorkeur geniet, vanwege de risicospreiding met vele investeerders, maar ook vanwege de vele malen grotere werkgelegenheid die daarbij geschapen wordt.

Ook is er een diversiteit van industriële vestigingen aldaar gepland, zodat de afhankelijkheid van ontwikkelingen op de wereldmarkt in één bepaalde sector, zoals de oliemarkt, geëlimineerd wordt. Er zijn onder de andere investeerders met wie er al oriënterende gesprekken zijn gevoerd, multinationals, die vele malen groter zijn dan GZE, waaronder één partner die zijn eigen vloot, eigen raffinaderijen en eigen olievelden in exploitatie heeft. Zelfs die specifieke investeerder heeft niet de eis gesteld dat alle zes jetties alleen aan hem in beheer en/of in exploitatie moeten worden gegeven. Ook had die investeerder zich tijdens de eerste gesprekken reeds akkoord verklaard met het respecteren van de monopolierechten van Curoil voor bunkering en van CPA voor het verlenen van de nodige havendiensten, zoals loodsdiensten, tugboats en aanmeren.

In die plannen was het de bedoeling dat de zes jetties in drie aparte concessies voor elk twee pieren zouden worden gesplitst, waarvan er twee voor PDVSA zouden zijn gereserveerd, ongeacht of die na 2019 door zou gaan met de olieraffinage bij Isla, één pier met een voorkeursrecht voor het gebruik aan Curoil zou zijn toegewezen en twee pieren voor alle overige oil traders die van Bullenbaai gebruik zouden willen maken voor opslag en overslag en de laatste pier voor de kleinere schone industrie op het achterland, terwijl Curaçao zelf het beheer zou behouden en dan ook zelf de opbrengsten uit de havenexploitatie zou verwerven.

Bij dit scenario vergeleken is het uitermate ongerijmd, maar zeker ook onverstandig dat Curaçao alle zes pieren in beheer en exploitatie van GZE geeft en zich daardoor volledig afhankelijk maakt van één enkele buitenlandse investeerder (GZE) die zelf ook nog afhankelijk is van de ontwikkelingen op de internatio¬na¬le oliemarkt die buiten hun eigen invloedssfeer liggen. De toekomstige vraag en aanbod situatie en als gevolg daarvan de prijsontwikkeling op de oliemarkt, de gestage afname van afzetmogelijk¬heden voor de eindproducten in de olie industrie en de concurrentiepositie t.o.v. nabij gelegen raffinaderijen. Dit zijn risicofactoren die de regering niet buiten beschouwing mag laten bij de beoordeling van de meest verantwoorde keuze.

Vanwege het grote volume van de andere multinational voor het achterland en de omloopsnelheid van diens volume, zou de periode voor hun ROI veel korter zijn dan de 40 jaar die GZE voor zichzelf op eist. Bovendien zou de bouw van de toen ook al voorgenomen, maar kleinere LNG-terminal, niet onder het B.O.O. concept plaatsvinden, maar in een samenwerkingsverband waarbij RdK volledig eigenaar van het vastgoed zou blijven. En waarbij ook andere overheids-NV’s en onze Curaçaose institutionele beleggers zouden kunnen participeren.

Ben Whiteman was op de hoogte van deze plannen, alsook het MDPT en op 12 mei 2016 was er zelfs een presentatie gehouden voor het voltallige Kabinet Whiteman en hadden ze unaniem met dat ontwikkelingsplan ingestemd. Desalniettemin heeft Ben Whiteman drie maanden later van de ene op de andere dag zonder enig vooronderzoek deze rechtsbetrekking met GZE uit zijn hoge hoed getoverd.

Uitermate vreemde gang van zaken en een vorm van onbehoorlijk bestuur dat zijn weerga niet kent in de geschiedenis van de Curaçaose politiek. Geen wonder dat het volk zo weinig vertrouwen in de politiek heeft. Maar misschien is er hoop voor de toekomst.

The end.
Marguérite Nahar
Juriste Marguérite Nahar was tot medio oktober extern juridisch adviseur van Refineria di Korsou (RdK)

Naschrift KKC

2017 01 24 – Aangifte Eugene Angelica MDTP en RDK by Black Lion on Scribd

Tevens te vinden op http://knipselkrant-curacao.com//kkc-aangifte-eugene-angelica-mdtp-en-rdk/