Column Renée van Aller en John de Vries
Het lijfblad van de Arubaanse regering, het Financieele Dagblad (FD) voerde op 6 september 2014 een pakkende beschrijving van de grote voorman van de Vestia, Erik Staal onder de titel: Oprecht gepassioneerd, een visionair. Evenals Vestia zucht het kabinet Eman onder een smartelijke schadepost. Het kabinet Eman lijdt niet onder dure rentederivaten, maar onder de gevolgen van langdurig en majestueus spenderen en begeesterd bidden om een wonder dat uitbleef. Visie is daarbij niet genoeg. Een visie moet realiseerbaar zijn. In een kleinschalig weinig gediversifieerde economie als de Arubaanse, lijkt dat een vrome wens te blijven. Wellicht valt uit het pas uitgekomen boek van het FD over de Vestia affaire (ook leerzaam voor de gezondheid van de financiën van het FD zelf) lering te trekken voor ons allen. Het boek ‘De vrije val van Vestia. Miljardendrama door hoogmoed en wanbeleid’ beschrijft de oorzaken van het Vestia-drama. De ambitie van Erik Staal, de financiële ontsporing van cfo Marcel de Vries en het falend toezicht.
Verantwoordelijkheid?
Annemarie van Gaal vroeg zich in het FD van 9 september 2014 af,
“waaruit het inspirerend leiderschap van Erik Staal had bestaan voorafgaand aan het rampjaar 2012 toen Vestia de samenleving met miljarden euro’s aan speculatieschade opzadelde. De Raad van Commissarissen (vijf) die hem moesten controleren vonden dat Staal fantastisch werk had geleverd en bedankten hem in februari 2012 op de site van de woningcorporatie nog uitgebreid voor zijn ‘inspirerende leiderschap’. Staal kreeg een vertrekpremie van € 3,5 mln mee. Als buitenstaander kun je niet anders dan concluderen dat deze commissarissen jarenlang hebben zitten slapen en begin 2012 nog steeds niet wakker waren toen ze Staal zijn vertrekpremie toekenden.”
Is die conclusie ook van toepassing op de Arubaanse parlementariërs?
Van Gaal concludeert dat kennelijk de eigen reputatie belangrijker is,
“dan toegeven dat de controleurs gefaald hebben en sliepen toen de bestuurders op wie ze toezicht moesten houden, de samenleving voor miljarden in de ellende stortte. Kennelijk is de ellende van vele tienduizenden huurders die nu maximale huurverhogingen voor hun kiezen hebben gekregen, de financiële offers waarmee ze de andere woningcorporaties hebben opgezadeld én de vele bouwbedrijven die failliet zijn gegaan als gevolg van de ellende bij Vestia, minder belangrijk dan hun eigen reputatie. Erik Staal had tijdens de parlementaire enquête moeite met het begrip ‘spijt’ en kennelijk hebben zijn commissarissen net zoveel moeite met het begrip ‘verantwoordelijkheid’.”
Het is te hopen dat de Arubaanse parlementariërs wel weten wat hun verantwoordelijkheid inhoudt en dat de schade voor de inwoners van Aruba kan worden beperkt. Ondanks de rouwkleding in het parlement zal er aan forse bezuinigingen op de overheid zelf niet te ontkomen zijn. Maar dan moet wel duidelijk zijn waar de klappen gaan vallen en wat de gevolgen zullen zijn en voor wie. De autonomie is door de regering zelf met steun van het parlement ondermijnd door een onacceptabel begrotingsbeleid en vooral uitgavenbeleid. De prijs daarvoor zal thans moeten worden betaald, óók door onze bestuurders.
Brandende vraag
Heeft er de afgelopen jaren als gevolg van de hele financiële crisis ooit al eens iemand oprecht spijt betuigd en verantwoordelijkheid genomen vroeg een beklemde lezer van het FD zich af. Je hoeft alleen maar Inside Job te kijken om te zien hoe door en door verrot de mensen aan de top zijn, schreef hij om 11:36 op 09-09-2014. Weet Maxim Februari het antwoord in het NRC Handelsblad van 9 september 2014?
“Omdat het de toeschouwers gaat om de megacommunicatie, worden de politici gedwongen spontaan en betrouwbaar zichzelf te spelen. Vaak bestaat het nieuws langdurig uit improvisatieoefeningen. De politici krijgen in deze setting de kans te laten zien hoe eerlijk en transparant ze kunnen liegen over feiten die er niet zijn. En dat, lieve lezers, is het verschil tussen actualiteit en geschiedenis”, besluit Februari.
“Geschiedenis ontstaat doordat beslissingen worden genomen. De actualiteit is een toneel waarop we beoordelen welke rol het best bij de politicus past.”
Het is aan u en ons de juiste vragen te stellen, het juiste antwoord te vinden en voldoende toezicht uit te oefenen, zonder al teveel visie, lef en passie, maar doortastend en integer. Zou dat kunnen?
©2014 Renée van Aller en John de Vries
Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Op alle artikelen ligt het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao en Amigoe als de Auteurs.
Publicatie door: Knipselkrant Curaçao © 2010-2014