Beste medeburgers, Heden vieren we Kerstmis. Een feest dat velen van u gezamenlijk met uw geliefden, familie en vrienden doorbrengen.

Het is een feest dat licht in de duisternis brengt; een feest dat in het teken staat van verzoening en van vrede. Het is ook een tijd waarin we met elkaar stil staan bij hetgeen er het afgelopen jaar heeft plaatsgevonden. Reflectie en bezinning zijn nodig om daarna gezamenlijk de blik weer op de toekomst te kunnen richten.

De wereld van vandaag is er een vol tegenstellingen. Velen van ons voelen zich beklemd als gevolg van de vijandschap en het geweld dat dagelijks via de media tot ons komt. De dingen die mensen elkaar aandoen, in het klein en in het groot, zijn soms moeilijk te bevatten. Hoopgevend is te zien hoe mensen zich desondanks blijven inzetten om de wereld een betere plaats te maken.

Wanneer ik aan hoop denk, komen bij mij ook de televisiebeelden van de vluchtelingenstromen overal in de wereld naar boven. Mensen die vluchten voor oorlog of terrorisme. Mensen uit Afrika en het Midden-Oosten, die in bootjes of te voet naar Europa gaan in de hoop op een beter leven. Maar ook dichterbij huis. De mensen op ons mooie eiland die om welke reden dan ook aan de rand van de samenleving terecht zijn gekomen. Mensen die – net als Jozef en Maria – op zoek zijn naar onderdak, naar warmte en geborgenheid; naar een plek om tot rust te komen.

Dit zijn basisbehoeften waar ieder mens recht op heeft; een soort
sociale grondrechten zo u wilt. Het is aan ons allen om onze ogen hiervoor open te houden en deze mensen een hand te reiken; niet alleen thuis, maar ook in de bario en in ons land.

Gelukkig zijn er al veel mensen die een positieve bijdrage aan onze samenleving leveren. Ik wil deze mensen, zij die hoop bieden, dan ook van harte danken voor hun inzet. Ik doel dan op de velen onder ons die zich vaak vrijwillig en belangeloos inzetten voor de jeugd, de ouderen, de zieken en de minder draagkrachtigen. Het zijn deze mensen die het verschil maken; van hen kunnen we er niet genoeg hebben.

Medeburgers,

Op 10 oktober jongstleden was het vijf jaar geleden dat Curaçao de status van autonoom land binnen het Koninkrijk kreeg. De landen in het Koninkrijk stonden in die periode helaas niet altijd naast elkaar, maar soms ook tegenover elkaar. Zeker in tijden dat je het niet met elkaar eens bent is het zaak om elkaar te blijven opzoeken, het gesprek aan te gaan en te kijken hoe meningsverschillen kunnen worden opgelost dan wel werkbaar kunnen worden gemaakt. We zijn met vier verschillende landen in één Koninkrijk, en om de relatie verder te ontwikkelen moeten we bruggen bouwen en elkaar te allen tijde stevig blijven vasthouden.

Ik noemde het vijfjarig bestaan van ons land. Hoewel de verwachtingen destijds hoog gespannen waren is het lustrum er een dat niet louter positieve gevoelens opwekt. Het is ook de vraag of de verwachtingen achteraf gezien wel realistisch waren. Velen vinden dat Curaçao er in deze periode niet of onvoldoende op vooruit zijn gegaan.

Zo is de criminaliteit nog steeds een ernstig probleem en is als gevolg daarvan het gevoel van veiligheid onder de bevolking de afgelopen vijf jaar niet toegenomen. Ook is de economische situatie nog steeds niet florissant
en sociaal maatschappelijke vraagstukken schreeuwen erom om opgelost te worden.

Het is helaas nog altijd zo dat simpele zaken als een woning, een fatsoenlijke maaltijd, deugdelijke scholing en een baan niet vanzelfsprekend zijn op ons eiland. Het is onze taak, nee sterker nog, onze plicht, om dit tij te keren en niet in de situatie te berusten. Een positieve grondhouding is daarbij onontbeerlijk. Elke vooruitgang, hoe klein ook, begint met een positieve kijk op de zaken.

We zien deze vooruitgang ook daadwerkelijk voor onze ogen plaatsvinden. We investeren nadrukkelijk in ons land en in voorzieningen voor onze eigen mensen. Neem de recente verbeteringen in de binnenstad, de vele wegenbouwprojecten overal op het eiland en neem het Hospital Nobo Otrabanda dat momenteel aan de Hamelbergweg verrijst. Dit alles komt niet zonder slag of stoot tot stand, maar uiteindelijk zijn het prestaties waar de bevolking van Curaçao met recht trots op kan zijn en waar we decennia lang heel veel profijt van gaan hebben.

Het is in mijn ogen ook positief dat we er als samenleving in toenemende mate in slagen om moeilijke maatschappelijke vraagstukken, hoewel soms pijnlijk, bespreekbaar te maken om uiteindelijk ons leven op ons dushi Kòrsou beter te maken. Maatschappelijke discussies over milieuvraagstukken, pensioenvoorzieningen of rond de inrichting van de openbare ruimte worden vandaag de dag volop gevoerd. Niet alleen op de klimaattop in Parijs wordt over de uitstoot van broeikasgassen gesproken, ook op ons eigen eiland wordt er een intensieve discussie gevoerd over de voor- en nadelen van de Isla-raffinaderij.

Het is belangrijk dat deze discussie open en fair gevoerd wordt waarbij enerzijds recht wordt gedaan aan het economisch belang van de raffinaderij voor Curaçao, maar dat tegelijkertijd ook ruimte wordt gegeven aan degenen die de nadruk leggen op de gezondheids- en milieuaspecten die raffinage met zich meebrengt.

Het zijn als gezegd vaak moeilijke kwesties die gekenmerkt worden door veelheid aan divergerende meningen en belangen. We moeten echter als samenleving ook in staat zijn om ook over dergelijke lastige thema’s op een constructieve wijze met elkaar het gesprek aan te gaan. Wanneer we daar in slagen, dan hebben we in mijn ogen gezamenlijk een flinke sprong voorwaarts gemaakt.

In 2015 hebben zich op politiek niveau verschillende wijzigingen voorgedaan. We kunnen ons opmaken voor 2016. De voor dat jaar geplande parlementsverkiezingen geven de burgers van Curaçao de kans om aan de politiek aan te geven welke prioriteiten zij voor het land zien. Ik
hoef u niet uit te leggen hoe belangrijk stemmen is; het is niet voor niets een grondrecht. Van belang is dat u uw stem daadwerkelijk gaat uitbrengen opdat uw invloed, uw democratisch recht, niet verloren gaat.

Beste medeburgers,

In het Koninkrijk, in het land Curaçao, in de bario en ook thuis, overal komen conflicten en tegenstellingen voor. Vaak is het zo dat een gebrek aan vertrouwen hieraan ten grondslag ligt. We moeten hard aan het opbouwen van vertrouwen blijven werken. Soms is het nodig dat we daarvoor over onze eigen schaduw heen stappen en de ander de hand reiken. Aarzel dan niet, neem die eerste stap. We moeten niet uit elkaar groeien, maar juist naar elkaar toe, want we hebben elkaar nodig. Niet alleen, maar juist samen, staan we sterk tot welzijn van ons volk!

Ik wil deze kersttoespraak eindigen door u en de uwen, mede namens mijn echtgenoot Herman, een vreugdevol kerstfeest toe te wensen alsmede een gezegend Nieuwjaar!

Bron Persbericht Gouverneur Mw. L.A. George-Wout