Blog Manon Hoefman | Picture This! Curacao Bonaire
We rijden door de poort naar binnen en parkeren naast het entree huisje, wat bij binnenkomst ook een heel leuk winkeltje blijkt te zijn. Bij het uitstappen stoot ik me tegen een steen en met een pijnlijk, licht bloedend pinkteentje strompel ik achter mijn gezin aan, het gebouwtje in.
De dame achter de kassa wijst mijn kinderen er heel vriendelijk, doch dringend op om niets aan te raken en richt vervolgens het woord tot ons. Volgens mij komt ze uit het onderwijs fluister ik. Mijn man grinnikt…
Op Bonaire zijn er veel ezels, veel meer dan bij ons op Curaçao. “Waarom?”, vroeg mijn dochter me laatst. Ja, waarom eigenlijk? Blijkbaar werden de ezels in de 17e eeuw door de Spanjaarden als werkdieren naar Bonaire gebracht. Maar toen moderne voertuigen de ezels overbodig maakten, werden ze aan hun lot overgelaten. Op Bonaire was hun natuurlijke vrijheid geen zegen. Toch wisten de ezels, ondanks het dorre en droge eiland, te overleven. En tot op de dag van vandaag zijn er nog honderden afstammelingen van de Spaanse ezelvoorouders te vinden.
De laatste decennia kampten de ezels echter weer met nieuwe gevaren. De komst van steeds meer mensen, de uitbreidende infrastructuur, en vooral het toenemende verkeer, vormden steeds grotere bedreigingen voor de ezeltjes. Velen stierven aan de gevolgen van verhongering, uidroging, verongelukking of mishandeling.
Daarom werd er in 1993 door Marina Melis en haar man een ezelopvang opgericht: Donkey Sanctuary Bonaire. Inmiddels wonen hier meer dan 400 ezels, die worden voorzien van voedsel, drinkwater, medische verzorging, ruimte en vrijheid. De ezelopvang is een kleine non-profit organisatie en is volledig afhankelijk van donaties en vrijwilligerswerk. Mede daarom kun je het Donkey Sanctuary dagelijks bezoeken voor 7 dollar per persoon (kinderen tot 12 jaar 3,50). Dit geld, inclusief de opbrengst van het souvenirwinkeltje, komt uiteraard geheel ten goede aan de verzorging van de ezels.
Wanneer we binnen hebben betaald en de meisjes beide nog een armbandje hebben uitgekozen – “Het is voor de ezels mama!” -, rijden we door de slagboom het park op. Op advies van de mevrouw in het winkeltje parkeren we eerst bij de zorgweide. Hier mag je alleen te voet naar binnen en staan de ezeltjes die extra zorg nodig hebben. We vinden er zieke en gewonde ezeltjes, maar ook moeders met veulentjes of verweesde veulentjes, die met de fles grootgebracht worden.
In eerste instantie rennen de meisjes naar de ezeltjes toe, maar nadat ze hierdoor van schrik de lucht in schieten, vertragen ze hun pas. Voetje voor voetje lukt het hen om dichterbij te komen en uiteindelijk kunnen ze de ezeltjes ook echt aaien. “kijk dan mama, kijk die, die is zo schattig.” “Mama kijk, die drinkt bij z’n mama, aaahhhh”.
Na het getroetel en een leuk gesprek met een van de vrijwilligers in de wei. Stappen we weer in de auto om echt terrein te gaan verkennen. Langzaam rijden we over het zandpad en overal om ons heen zien we groepen ezels. Zodra je afremt, steken ze hun neuzen naar binnen om te kijken of je wat lekkers bij je hebt. Helaas waren er vanmiddag geen wortels meer in het winkeltje, dus bij ons valt niets te halen.
Over de schrijfster: Picture This! Curacao – blog van Manon Hoefman die zij wekelijks schrijft voor de facebook website Picture This! Curacao. Met een combinatie van beeld en tekst streeft zij er naar om de beleving van een plek over te brengen, zodanig dat de lezer voelt alsof hij er zelf echt is geweest. Beschreven vanuit een persoonlijke ervaring, met een knipoog naar het gezinsleven en de ‘insides’ van een local.