CURAÇAO – Versgeperst.com-verslaggever Pieter Hofmann was een van de omstanders toen onbekenden gisteravond het vuur openden op Hato. Daarbij vielen twee doden en raakten meerdere omstanders gewond. In deze column doet hij zijn verhaal en denkt hij na over de vraag hoe nu verder.

“We vertellen ze niet hoe traag deze airport is”, zegt mijn vriendin grappend als we in de auto zitten om mijn familie – zus, zwager en baby – op te halen. Ik grinnik. Je moet de betweterigheid inderdaad niet prikkelen.

Dat is in ons geval overigens geen makamba-eigenschap, maar een familietrek. We hebben gewoon vaak gelijk.

We stellen ons op bij het dranghek en speuren de labels na die de aankomende passagiers aan hun koffer hebben hangen. Eerst een stroom mensen uit Miami. Daarna verschijnen de eerste Duitsers van de vlucht uit Düsseldorf. In hetzelfde toestel zat mijn familie aan boord.

Mijn ongeduld slaat om in een blije verwachting. Er volgt eerst nog een scoutinggroep. Guillano Schoop, in het dagelijks leven woordvoerder van het Openbaar Ministerie, loopt langs met een paars scoutingdasje om. Net zo nietsvermoedend als wij.

Dan eist een donderend geraas de aandacht op. Dit is geen pagara, besef ik. Een schietpartij! Geschreeuw, paniek, mensen duiken massaal op de grond. Mijn geliefde en ik verschuilen ons achter een van de pilaren. We staan, hurken en zitten daar met zijn vijven. Verwarring. Het geluid houdt even op en ik kijk even om me heen.

Aan weerskanten zitten er ook groepjes achter andere pilaren. Beide groepjes omstanders bestaan uit ten minste een vrouw met een bebloed been. Ze huilen. Misschien uit paniek, misschien van de pijn. Dan begint het tweede salvo, dat secondenlang aanhoudt. We drukken ons zo dicht mogelijk tegen de pilaar aan.

Niet iedereen komt er zo gelukkig vanaf. Enkele meters voor de rij pilaren ligt een man op de grond die ook iemand kwam afhalen. Hij bloedt en heeft pijn, maar is wel aanspreekbaar. Hij lijkt geraakt te zijn in zijn lies.

‘Zullen we naar binnen gaan?’ zegt iemand. Niemand antwoordt, iedereen rent naar binnen. We worden nergens tegengehouden of teruggestuurd. Bij de bagageband staat de familie op hun koffers te wachten.

Mijn zwager zag de beveiliging naar binnen rennen maar heeft geen idee wat er precies gebeurde. Dat geldt ook voor de douanebeambte die mijn vriendin opvangt. Hij reageert laconiek. “Doe rustig joh, ga zitten op die stoel daar”. Het besef is er nog niet.

We gaan zitten en praten met andere ooggetuigen. Een vrouw vertelt dat ze achter het slachtoffer in de rij stond. Ze verloor hem uit het oog omdat de douane haar sommeerde haar koffer open te maken. Haar dochter is ongedeerd, maar duidelijk over haar toeren.

Nu pas zie ik dat de gewonden zijn binnengedragen. Hier en daar liggen er bloedsporen op de grond. Als we van de grootste schrik zijn bekomen, gaan we in de rij staan met mijn familie. Inmiddels is buiten alles afgezet met linten, maar niemand die ons staande houdt of ondervraagt.

We lopen naar de auto. Ik neem mijn acht maanden oude neefje in mijn armen. De dreumes kirt en lacht. Alle verschrikkingen zijn langs hem heen gegaan. Het contrast met het vliegveld kon niet groter zijn. Ergens word ik overvallen door schaamte. Ik moet mijn zus uitleggen dat dit normaliter nooit gebeurt. Niet hier tenminste. Liquidaties, dat is iets voor parkeerplaatsen, verlaten stranden en achterstandswijken.

Ik voel me net een baas van een valse rottweiler die zegt ‘hij doet niks hoor!’, om vervolgens semi-verbaasd toe te kijken hoe die brave Wodan een hap neemt uit de broek van een peuter. Hun vakantie moet nog beginnen, bedenk ik me. Dat geldt ook voor de massa’s overzee die later dit nieuws zullen vernemen. Zouden zij nog overwegen om hier naartoe te komen?

Voor het eerst ben ik bang. Natuurlijk, overal gebeurt wel eens wat. Maar wie nu nog zijn eerste zin begint met ‘In Nederland…’ ontkent de geweldsspiraal waarin het eiland gevangen zit. De onderwereld is een vrijstaat geworden binnen onze samenleving. Ze hebben een eigen wetgeving, eigen wetshandhaving en aanvankelijk hadden ze hun eigen domein.

Maar dat grondgebied is nu verplaatst naar publieke gelegenheden, zoals de moord op Helmin Wiels op het strand bij Marie Pampoen al aangaf. Wie een dergelijke actie onderneemt op een vliegveld, waant zich bijkans onaantastbaar – en is dat misschien ook wel.

Nos mes por (we kunnen het zelf), hoorde je de afgelopen jaren. Als dat zo is, dan zouden er toch preventieve maatregelen genomen moeten zijn of iets van een noodplan in werking moeten treden bij calamiteiten. Dat was niet zo. Ik kon ongehinderd de aankomsthal in lopen, me zonder paspoort langs de douane begeven  en ben niet ondervraagd.

Dan ben je als autoriteit niet voorbereid. Laten we allereerst afstappen dat om hulp vragen iets zou zijn om je voor te schamen. Voor veiligheid moeten we wel aankloppen bij Nederland. Gewoon omdat het (niet anders) kan. De veiligheid op luchthavens is een verantwoordelijkheid die bij het Rijk ligt. Wat is dan het probleem?

Persoonlijk denk ik ook dat we in een andere richting over de grens moeten kijken bij het ‘schoonvegen’ van het eiland. In Brazilië gebeurt het regelmatig dat de sloppenwijken, waar drugsbendes de dienst uitmaken op elk niveau van bestuur, ondersteboven gelopen worden door zwaarbewapende elitetroepen. Als er hoog bezoek komt, of een WK of Olympische Spelen lopen deze commando’s warm. Zelfs de drugskartels zijn bang voor hen.

Gevraagd naar de inzet van de elitetroepen zei de toenmalige Braziliaanse president Lula da Silva dat hij het te gek voor woorden vond dat een dergelijke one-percent nation zijn wil kon opleggen aan de overige 99. De gebeurtenissen gisteravond duiden erop dat een vergelijkbare minderheid eenzelfde machtspositie inneemt – en dat is niet voor het eerst.

Natuurlijk hebben dit soort paardenmiddelen maar een tijdelijk effect en zijn er genoeg juridisch-principiële bezwaren tegen dergelijke operaties in te brengen. Maar als bendeleden het vuur openen in het bijzijn van zojuist gearriveerde toeristen is de maat overvol. Dan moet er actie ondernomen worden die verder gaat dan cyberactivisme en stille tochten.

Dan is het tijd voor operatie SOS Kòrsou, uitgevoerd door elite-eenheden. Een dergelijke ‘schoonmaak’ is namelijk beter af in handen van mensen die geen eigen agenda hebben op het eiland. Toch maar naar Nederland kijken dus, want we kunnen het NIET zelf. Laat het gezegd zijn.

Bron: Versgeperst