Opinie John van den Heuvel

’Schaamteloos aan de drugs’ kopte deze krant zaterdag boven een artikel van mijn collega Daniël van Dam. Zijn reportage over het verdwijnen van het taboe op drugsgebruik is me uit het hart gegrepen. De constatering van deskundigen dat het snuiven van coke of het slikken van een drugspil bij veel gelegenheden tegenwoordig volstrekt normaal is, sluit precies aan bij mijn al eerder in deze columns geponeerde stelling; Nederland is een narcostaat, waar morele en strafrechtelijke barrières om drugs te verhandelen of te consumeren zijn verdwenen.

De oorlog tegen drugshandel en smokkel is niet verloren omdat politie en Openbaar Ministerie niet tegen deze vormen van georganiseerde misdaad zijn opgewassen. De strijd valt eenvoudigweg niet te winnen omdat vraag en aanbod van coke, pillen en wiet enorm zijn. Vooral jongeren ondervinden geen enkel beletsel meer. De generatie veertigers en vijftigers is kennelijk niet in staat de gevaren van drugsgebruik aan de jeugd over te brengen. Van bovenmatig alcohol en roken zijn de risico’s genoegzaam bekend. Over de gevaren van stelselmatig drugsgebruik hoor je amper iemand. De instantie van wie je op dat vlak nog iets zou verwachten – de overheid – is helemaal oorverdovend stil.

Sterker, deze regering laat straks staatswiet kweken. Een slechter signaal is niet denkbaar. In plaats van te bedenken hoe de vraag naar drugs wordt teruggedrongen, vergroot de overheid het aanbod. Want dat is het gevolg. Geen drugsbende gaat zichzelf opheffen omdat onder de vlag van de staat verdovende middelen worden geproduceerd. Het effect zal zijn dat de prijzen omlaag gaan en het voor met name jongeren nog aantrekkelijker en makkelijker wordt drugs te consumeren.

Jongeren

Natuurlijk, het drugsprobleem is enorm gecompliceerd en wie de oplossing weet verdient tien Nobelprijzen. Maar het nieuwe drugsbeleid speelt criminele organisaties alleen maar in de kaart. Een keiharde repressieve aanpak van drugshandelaren en smokkelaars in combinatie met een doordachte aanpak om de vraag onder jongeren heel fors terug te dringen is het enig juiste aanvalsplan. De generaties die vanaf de jaren zeventig en tachtig werden geconfronteerd met drugs en nu nog steeds gebruiken, zijn inmiddels oud en wijs genoeg hun eigen afwegingen te maken. Een nieuwe generatie groeit nu op in een ander tijdperk en met andere mores. Op die groep moet alle aandacht zijn gericht.

Wat overzichtelijker is de strijd van politie en justitie tegen criminele motorclubs. Op dat vlak boeken opsporingsinstanties het ene succes na het andere. De veroordelingen van drie kopstukken van een inmiddels opgedoekte afdeling van de Hells Angels in Haarlem logen er gisteren niet om. De inmiddels afgezette president Lysander de R. (36) kreeg negen jaar aan zijn broek. Zijn ’sergeant’ Riccardo van der H. moet zeven jaar achter de tralies. Een mooie opsteker voor het rechercheteam, dat in twee jaar tijd een stortvloed aan bewijs verzamelde. Het criminele gedrag van dit chapter kan de Hells Angels nog lelijk opbreken.

In een andere procedure probeert de overheid deze machtige motorclubs te verbieden. Het strafdossier van Lysander de R. en consorten komt daarbij prima van pas. De doelstellingen om de meest in het oog springende motorclubs als Satudarah, No Surrender, Bandidos en Hells Angels van de kaart te vegen lijken voor het einde van dit jaar bereikt. Of het probleem van de criminele motorbendes daarmee verleden tijd is, betwijfel ik. De snelst gegroeide club No Surrender wordt momenteel verscheurd door interne conflicten en versplintert. Complete chapters stappen over naar andere clubs die wat minder in het vizier van justitie liggen, zoals de Mongols.

Neveneffecten

Deze van oorsprong Amerikaanse club zaaide dood en verderf in de Verenigde Staten en Duitsland en probeert nu voet aan de grond te krijgen in ons land. De kopstukken maken handig gebruik van de verwarring die heerst binnen Hells Angels, Satudarah, No Surrender en Bandidos. Insiders waarschuwden vooraf al dat een verbod op motorclubs ongewenste neveneffecten zou hebben. Kleinere chapters zijn veel lastiger te controleren en wisselen zo snel van samenstelling en vorm dat een verbod juridisch lastig haalbaar is.

Eigenlijk geldt voor de aanpak van criminele motorclubs hetzelfde als het bestrijden van drugshandel. Zolang er vraag is, is er aanbod. Een bepaalde categorie jongeren vindt het interessant en stoer bij zo’n club te horen en is zich niet bewust van de risico’s. Ik ken talloze voorbeelden van aspirant-leden, die zich uit nieuwsgierigheid aansloten maar later in grote problemen kwamen. Ze werden tot crimineel gedrag gedwongen en afgeperst of mishandeld als ze de club weer wilden verlaten.

De overheid kan veel meer doen om de jeugd te wijzen op dit soort gevaren. Ieder jeugdige prospect of hangaround (een soort proefleden van motorclubs) die bijvoorbeeld door een waarschuwingsbrief of huisbezoek van de politie (een wijkagent of zo) kan worden weerhouden lid te worden, blijft veel onheil bespaard. De kost gaat ook in dit geval voor de baat uit.

Reacties of tips? Mail naar: [email protected]

Bron: Telegraaf