Jean-Julien Rojer heeft in een interview met De Telegraaf openhartig gesproken over zijn jeugdjaren en de periode voor zijn indrukwekkende 2015. Dat hij samen met Horia Tecau het beste dubbelkoppel van de wereld werd en Wimbledon plus de World Tour Finals won, is het resultaat van een lange weg naar de top.

Op 11-jarige leeftijd hakte Rojer de knoop door en koos hij voor tennis als sport. Toen hij een jaar later aangaf proftennisser te willen worden, lag Curaçao verlaten voor de hand. Miami werd zijn nieuwe trainingslocatie.

‘Ik kon me in Curaçao niet ontwikkelen. Bovendien was ik een heel vervelend mannetje. Ik had verkeerde vriendjes en deed constant slechte dingen. Ik pikte wel eens wat van andere jongens, stak een vuilnisvat in brand en nog veel meer. Mijn ouders wisten niet wat ze met me aan moesten.’

Het verlaten van de familie is echter nog altijd een pijnlijk hoofdstuk in het leven van Rojer. ‘Dit onderwerp maakt me altijd emotioneel, we praten er liever niet over. We hebben elkaar teveel gemist.’

Gevaarlijke avonturen
De beginjaren van Rojer als prof waren nauwelijks glamoureus te noemen. ‘Ik speelde kleine toernooien in de regio. In Trinidad, Guatemala, Guadeloupe, Jamaica, Aruba, Barbados. De faciliteiten waren vaak slecht, de organisatie en de clubs soms verschrikkelijk.’

‘Wel zeven jaar lang zweefde ik tussen de plaatsen 250 en 350 op de wereldranglijst. Er waren veel mooie ervaringen en vriendschappen, maar mijn avonturen waren soms ronduit gevaarlijk.’

Alle inspanningen van Rojer hebben zich uiteindelijk uitbetaald en hem gebracht tot de top van de wereld. Het succes verblindt de nu 34-jarige Grand Slamwinnaar niet.

‘De overwinningen en het geld maken niet alles goed, al was dat wel de reden waarom ik vertrok. Maar niets geeft me de verloren tijd met mijn familie terug.’

Bron: Tennis