Het transitiekabinet begint vorm te krijgen.
Vier partijen, waarvan twee eenmansfracties, zijn het eens over een overgangsregering die drie tot zes maanden aan de slag gaat. Daarna volgt wellicht een volwaardig politiek kabinet, zo is de bedoeling. Partijen verdienen hiervoor lof, want even leek de verkiezingsuitslag van 19 oktober onmogelijk, vooral nadat de meest voor de hand liggende combinatie van de oude coalitie al een paar dagen na de intentieverklaring uit elkaar spatte.
Maar tegelijk zijn er veel vraagtekens, vooral over de houdbaarheidsdatum van het samenwerkingsverband dat zich nu aandient.

Ten eerste (weer) de uiterst smalle basis van 11 van de 21 Statenzetels, waarmee aan het verzoek van de waarnemend gouverneur van een ‘brede basis’ geen invulling wordt gegeven.
Maar 11 zijn een meerderheid en kunnen samen de rit uitzitten, mits met goede afspraken, stevig in het zadel, loyaal en betrouwbaar.
Of er al goede inhoudelijke afspraken zijn, is nog onduidelijk.
Er wachten zware opdrachten met impopulaire maatregelen, zoals fors bezuinigen binnen het overheidsapparaat, het oplossen van de explosieve AOVproblematiek en sanering van de uit de pan gerezen (zorg)kosten.
Dan moeten bestuurders stevig in het zadel zitten.
Kunnen alle partijen dit aan hun achterban verkopen en zijn zij – ook al is hun bestaansrecht gebaseerd op slechts één zetel – tegen de druk bestand?
De ogen zijn gericht op onafhankelijk Statenlid Sulvaran, die naar eigen zeggen uit de PAR-fractie stapte om de partij te forceren alsnog mee te doen.
Dit lukte om allerlei redenen niet.

Overigens blijkt Pueblo Soberano niet zo principieel over ‘zetelroof’ wanneer de partij aanvoerder is van een kabinet.
Wiels zelf blijft voor vriend en vijand een onzekere factor.
Hij laat twee gezichten zien; van vóór 19 oktober (revolutionair en onruststoker) en van daarna (pacifist en de redelijkheid zelve).
Wie de ware Wiels is, zal blijken, ook voor zijn morrende achterban.
Tot slot de vraag waarom toch een transitiekabinet, aanvankelijk als noodverband bedacht voor het laten samenkomen van aartsrivalen PS en PAR.
Nu PAR definitief niet meedoet, heeft het overgangskarakter iets van twijfel of de samenwerkende partijen elkaar wel echt (kunnen) vertrouwen.
En alsof de leiders ‘niet-politici’ naar voren schuiven als ministers om te voorkomen dat zij zelf na een eventueel mislukt avontuur hun plaatsje in de Staten hebben vergeven.
De tijd zal het leren.

Net zoals elk nieuw kabinet, verdient ook deze overgangsregering het voordeel van de twijfel. Het zijn de resultaten die tellen.