Recensie Belinda de Graaf
Een film met louter Antilliaanse acteurs, gedraaid op het stralende Curaçao. Zelfs de armoede oogt er glamoureus. Het doet vreemd en onwerkelijk aan.
‘Dubbelspel’ ging eerder dit jaar in première op het Filmfestival van Rotterdam in aanwezigheid van koning Willem-Alexander en koningin Máxima. De reden van het koninklijke bezoek was natuurlijk het boek waarop de film is gebaseerd: ‘Dubbelspel’ (1973) van de Curaçaose schrijver Frank Martinus Arion dat algemeen wordt beschouwd als zijn magnum opus, en dat bekend staat als de eerste roman waarin alleen Antiliaanse personages figureren.
Zoveel films worden er ook niet gemaakt op de Nederlandse Antillen, een goede reden dus om er met hooggeëerd bezoek de aandacht op te vestigen. De schrijver zelf maakte het overigens niet meer mee, de 78-jarige Arion overleed twee jaar geleden, kort voor het begin van de opnamen.
Waar het in boek en film om draait is een noodlottig dominospel dat wekelijks door vier Curaçaoërs wordt gespeeld onder een boom voor het huis van taxichauffeur Bubu. De andere spelers zijn de stijve gerechtsdeurwaarder Manchi, de huizenbezitter Chamon en de voormalige zeeman Ernesto.
Terwijl een zwoele wind door de bladeren ritselt en de glazen rum worden bijgeschonken, blijft het niet bij wat gebabbel over vrouwen of de op te richten vakbond. De spanningen nemen zienderogen toe.
En wij weten wel waarom. De vrouw van Bubu doet het voor geld met Chamon, omdat haar man zijn loon verbrast in een hoerentent. De vrouw van Manchi vrijt op haar beurt met Ernesto, om te ontsnappen aan een liefdeloos huwelijk. Het dominospel gaat dus eigenlijk over dubbelspel, en het leed dat daarachter schuilgaat. Twee van de mannen aan tafel doen het met de vrouwen van de andere twee.
Stille getuige is de 11-jarige Ostrik, het zoontje van de flierefluitende taxichauffeur dat niet mee kan doen aan een proefwerk op school omdat hij geen schoenen heeft. Zijn moeder wordt almaar bozer en wanhopiger. Om het nog wat gecompliceerder te maken hebben de filmmakers er een raamvertelling ingelast, waarin de volwassen Ostrik terugkeert naar Curaçao, en herinneringen ophaalt aan de dramatische gebeurtenissen in zijn jeugd.
Een grote commercial
De Afro-Amerikaanse regisseur Ernest Dickerson, die roem verwierf als cameraman van Spike Lee, vangt Curaçao en zijn bewoners in prachtige plaatjes. De zee, het licht, de bont gekleurde huizen en gepoetste bolides, het ziet er allemaal even stralend uit. Zelfs de armoede oogt glamoureus, alsof we in één grote commercial voor de Antillen zitten. Het doet vreemd en onwerkelijk aan.
Je blijft op afstand, ook wat de geportretteerde Curaçaoërs betreft die gek genoeg allemaal Engels praten. De ambitie om zoveel verschillende karakters op te voeren, valt op zich te prijzen, maar wat precies de charmes zijn van schuinsmarcheerder Bubu komen we niet echt te weten, terwijl hij toch een vrij prominente rol heeft.
Recensie : Dubbelspel
Regie: Ernest Dickerson
Met: Dani Dare, Alexander Karim, Saycon Sengbloh, Isaach de Bankolé en Melanie Liburd.
Bron: Trouw