Door Dick Drayer
Premier Eugene Rhuggenaath opende donderdagavond de Curaçaose Gaypride met de woorden: “Ik ben een premier van alle Curaçaoënaars, samen vieren we de schoonheid van diversiteit.” Het waren revolutionaire woorden, zo geeft een lokaal televisiejournalist toe. Veel van zijn collega’s weigerden verslag te doen van de pridewalk door Willemstad.
Zij misten de toespraak op het Wilhelminaplein in Punda dat vol staat met medestanders van een inclusieve samenleving, zoals Rhuggenaath die voor ogen heeft. Op een stoeltje naast het podium zit Glenda Ottenheimer. Ze is 70 jaar oud en moeilijk ter been. Ze heeft niet meegelopen – ‘dat kan ik niet meer’ -, de buren hebben haar gebracht. “Het is prima dat de premier dit doet, een goed signaal. Maar niet meer dan dat. Zijn zus is lesbisch, zijn visie op diversiteit is daardoor gevormd.”
Glenda is getrouwd en heeft twee kinderen. De oudste, Edith (44), is lesbisch. Getrouwd met Ester en ze wonen in Nederland. Glenda is oma; Edith en Hester hebben samen een jongetje van vier, Mats. “Edith was zeventien en studeerde net in Nederland. Toen belde ze en zei dat ze op meisjes valt. Ik zei: Dat is goed, waarom heb je ‘t niet eerder gezegd?”
De reactie van Glenda is uitzonderlijk. Niet voor de honderden aanwezigen op het Wilhelminaplein, maar wel voor een groot deel van de overwegend katholieke bevolking van Curaçao. Een groep buschauffeurs langs de route van de pridewalk speelt domino. Bij het passeren van de pridewalk trekt een van hen een vies gezicht en zegt: ‘”Niks gay, de kut van vrouwen moeten we hebben.”
Dun laagje
De toespraak van de premier, de openheid waarmee Curaçao lijkt om te gaan met anders geaardheid is volgens Glenda een dun laagje vernis. “We kennen op Curaçao geen homobashing op straat, in de publieke ruimte heerst een zekere mate van tolerantie. Er komt elk jaar een homocruiseboot langs, zonder problemen, Curaçao staat in de Cariben bekend als homovriendelijk. Maar vergis je niet”, zegt Glenda scherp. “Binnen het gezin, in groter familieverband is er veel fysiek en vooral psychisch geweld. Er heerst een cultuur van schaamte op Curaçao. Uit de kast komen betekent vaak verstoting. Meisjes worden zelfs verkracht door familieleden om maar te voelen hoe lekker het is met een man.”
Niet openlijk
Na de coming out van haar dochter is Glenda lid geworden van Foko, de homobeweging op het eiland. Veel van de gruwelverhalen komen daar terecht, wanneer jonge kinderen hulp zoeken omdat ze worstelen met hun seksualiteit. De beweging denkt dat 15.000 mensen op het eiland niet-hetero geaard zijn. Curaçao telt 160.000 inwoners.
“De angst voor homo’s en lesbiennes zit diep. Als ik openlijk over mijn dochter praat, vragen mensen: durf je dat te zeggen? Ik heb geprobeerd bij Foko een praatgroep voor ouders van homoseksuele kinderen op te zetten. Na twee jaar ben ik gestopt. De vijf moeders die aanvankelijk meededen, zeiden dat ze het te druk hadden. Op Curaçao praat je niet over problemen, want dan zijn ze er niet.”
Bron: Trouw
In een ‘Een tilapia van de eindstreep verwijderd’ door Steven van der Jagt, is er een deel getiteld ‘Homo homini merx’, een variatie op het bekende ‘Homo homini lupus’. De variant van Van der Jagt zou vrij vertaald betekenen: ‘De mens is voor de mens een merk/handelsartikel.’ De mens dient zichzelf tegenwoordig te verkopen als een product om deel uit te kunnen maken van de ‘moderne samenleving’. Een beetje hulp van een Minister President is in dit verband altijd welkom. Oppervlakkig uiterlijk vertoon is vandaag belangrijker dan innerlijke verdieping. De waarde van een mens wordt bepaald door wat anderen van hem denken. Van der Jagt schrijft:
‘Spreid uw benen in deze stad
Het is zien en gezien worden
[…]
Voor jou tien anderen’
Karakteriserend voor het onderwerp?