Nederlandse ambtenaren die een stap willen zetten op Sint Maarten zijn alleen welkom als ze hun minister meenemen. De regering van het sinds 10 oktober 2010 autonome eiland heeft genoeg van Nederlandse overheidsdienaren die komen vertellen wat er allemaal mis is in hun land.
De relatie met Sint Maarten heeft een dieptepunt bereikt.
De recente gang van Gerard Bouman, korpschef van de Nationale Politie, naar Sint Maarten heeft de emoties naar een kookpunt gebracht. In een verklaring bestemd voor de Nederlandse overheid vraagt minister-president Marcel Gumbs zich af of Bouman
“zijn eigen geheel misplaatste mening”
geeft of dat hij namens de minister spreekt en hij suggereert dat Boumans gebrek aan respect
“voortvloeit uit karaktertrekken van zijn persoon.”
Daarover moet opheldering komen. Woensdag komt minister Dennis Richardson (Justitie) naar Nederland voor overleg met ambtsgenoot Ard van der Steur en Ronald Plasterk (minister van binnenlandse zaken en koninkrijksrelaties). Voor regulier overleg, volgens Nederland, maar het heeft alle kenmerken van crisisberaad.
En dat ondanks de sussende woorden van minister Plasterk die zich gisteren haastte te verklaren dat na een telefoontje met de regering op Sint Maarten de ergste plooien al waren glad gestreken.
Nederland heeft overigens alle reden om zeer wantrouwend te staan tegenover Sint Maarten. Uit een onderzoek van PWC, van eind vorig jaar, komt een beroerd beeld naar voren.
Waar draait het om?
Waar draait de hele zaak om? Volstrekt gebrek aan vertrouwen, is het goede antwoord. Nederland stuurt 55 politiemensen extra naar het Caribisch gebied en trekt 22 miljoen euro uit voor 24 maanden voor het versterken van de rechtshandhavingsketen. De hulp is bestemd voor Guus Schram, procureur-generaal van Curaçao, Sint Maarten, Bonaire, Saba en Sint Eustasius. Hoe die steun ingezet wordt, is ter beoordeling van Schram. Een goede samenwerking met het politieapparaat van minister Richarson is mooi, maar niet meer dan dat.
De regering van Sint Maarten voelt zich vooral door de uitleg hierover van Bouman zo buitengesloten dat Gumbs en Richardson zelfs tot de conclusie komen
“dat Bouman in feite ons, medeministers, alle Sint Maartense bestuurders en de verschillendee diensten van corruptie beticht.”
Nederland heeft overigens alle reden om zeer wantrouwend te staan tegenover Sint Maarten. Uit een onderzoek van PWC, van eind vorig jaar, komt een beroerd beeld naar voren. Het eiland is er sinds de autonomie niet in geslaagd onafhankelijke instituten te scheppen die het eiland op een integere manier besturen. Dat betekent dat veel via het informele overleg wordt geregeld.
Niet vreemd overigens voor een klein eiland dat over zeer beperkte middelen beschikt. Vervelender daarbij is, volgens PWC dat Sint Maarten de laatste jaren een groot aantal corruptieschandalen heeft gekend. Corruptiebeschuldigingen waarbij ook ministers zijn betrokken.
Dat laatste kan ook een verklaring zijn voor de terughoudendheid bij de Nederlandse ministers om veel invloed te geven aan gezagdragers op Sint Maarten.
Nauwelijks samenwerking
Door de jaren heen is de relatie tussen het op Nederlanders draaiende Recherchesamenswerkingsteam voor de regio en de politie van Sint Maarten nooit erg goed geweest. Uit onderzoek uit 2007 blijkt al dat er tussen beide opsporingsdiensten nauwelijks werd samengewerkt.
In de economie van de criminaliteit wordt door criminelen altijd gezocht naar de zwakste plek waar tegen de laagste prijs bij de laagste pakkans zaken gedaan kunnen worden. Door extra geld, meer politiemensen en meer expertise naar het gebied, en vooral Sint Maarten te sturen, geeft Nederland aan dat Sint Maarten aan die wetmatigheden van de criminele economie voldoet.
En daarin krijgt Nederland de steun van de Verenigde Staten. Beide landen zeggen last te hebben van de misdaad die via Sint Maarten loopt.
Bron: Trouw