Inflatie en lage olieprijs brengen het land in grote problemen.
In maart is de voedselvoorraad op.
Ouders in Caracas moeten hun kinderen wc-papier meegeven naar school, en het eerste zakenhotel roept zijn gasten al op waspoeder mee te brengen, voor het geval ‘laundry service’ gewenst is. Venezuela is in de ban van tekorten.
“Als je twintig dingen nodig hebt, moet je in twintig rijen staan wachten”, aldus Caraceen Alexander Anteliz tegen persbureau AP. Abrupt kondigde president Nicolas Maduro begin januari een wereldreis aan ‘om Venezuela van financiële zuurstof te verzekeren’. Hij moest steun vergaren voor de economie die hortend tot stilstand komt. Venezuela’s export drijft voor 95 procent op ruwe olie, maar de prijs van een vat olie is sinds juni (100 dollar) meer dan gehalveerd naar 42 dollar per vat.
Er is ook een gierende inflatie, maar los van de dalende olieprijs was het socialistische experiment na vijftien jaar al zo goed als mislukt. Begin maart zijn de voedselvoorraden waarschijnlijk op. Soldaten moeten leegroven van winkels voorkomen, en de lange rijen in toom houden.
Ondertussen zocht Maduro bondgenoten in Moskou, China, Qatar, Iran, Saudi-Arabië, Algerije en Portugal. Hij wil ook dat de Opec-landen hun productie verlagen, maar op Iran na hebben die daar geen oren naar. Toen de president dit weekeinde terugkeerde, waren zijnaanhangers opgetrommeld. Overal op de route van het vliegveld naar het stadshart hingen foto’s van Maduro met wereldleiders en de tekst ‘Succesvolle toernee’.
Maar heel concreet is Maduro niet over zijn ‘successen’. Het komt erop neer dat het land alleen staat, en snel bergaf gaat. Het enige dat Maduro noemt, is twintig miljard dollar die Chinese bedrijven gaan investeren, maar die was eerder al toegezegd. China zit zelf tegenwoordig ook krap en heeft geen zin meer geld te verspillen aan landen die hun zaakjes niet op orde hebben. Aan het Chinese thuisfront zijn er zorgen over wanbetaling van uitstaande schulden.
Het mislukken van Maduro’s lobbyronde heeft ook geopolitieke consequenties. Voorheen kocht president Chavez (en na diens dood in 2013 zijn opvolger Maduro) politieke steun bij zeventien landen en eilandjes in de regio met oliedollars. Het was ook de basis voor Chavez’ plan een anti-VS-front te creëren in Latijns-Amerika. Maar China wil dus niets meer geven, Rusland heeft niets te geven, en ze zijn allebei ver weg.
Inmiddels heeft president Obama met zijn toenadering tot Cuba en versoepeling van het decennia oude embargo bij de zuiderburen aan sympathie gewonnen. Ook zijn legalisering van miljoenen Latino-immigranten en het afremmen in de ‘Strijd tegen Drugs’ (die veelal uit het Zuiden komen) stemmen de Latino’s tevreden. De VS hebben Latijns-Amerika lang genegeerd, maar trekken het initiatief weer naar zich toe.
Zo is er maandag een ‘Caraïbische energietop’ in Washington, die als doel heeft een alternatief te bieden voor de Venezolaanse steun. Washington geeft ook hulp tegen drugsgeweld in Midden-Amerika en staat voor het eerst toe dat Raúl Castro bij de Top van de Amerika’s, in april in Panama, mag zijn. Door Obama’s toenadering is Venezuela zijn boeman kwijt.
Toch blijft Maduro, geheel in stijl van wijlen Chavez, ‘vijanden van de regering’ en ‘de parasitaire privésector’ de schuld geven van alle problemen. De oppositie is hopeloos verdeeld. Al vijftien jaar horen wij dat het land gaat instorten, zegt analist Dimitris Pantoulas uit Caracas: “Maar voor het eerst hebben we nu tegelijkertijd een economische, politieke en sociale crisis”.
Bron: Trouw