Een eigen krantje online opzetten is niet zo moeilijk en met een slimme dochter was ik voor 65 dollar klaar.
Laat je het door één of andere wijsneus maken, dan ben je duizenden florin kwijt.
Begrijp ik niet, mijn dochter was in een paar uur klaar.
Misschien geen wereldwijd schokkend geheel maar meer dan voldoende om te zeggen wat ik kwijt wil.
Twintig jaar geleden lag dat wat anders en was ik twee jaar later 50.000 florin kwijt.
De krant, Dagblad voor Aruba, was een 50-50 deal met Jossy Mansur en hij heeft me uiteindelijk financieel gered, waarvoor ik hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar ben.
Helaas ging de krant door een bezorgingprobleem ten onder.
Twintig mannen en vrouwen die in de nacht door Aruba reden van de ene kuil in de andere en de autoschade was niet meer op te brengen.
We hadden die krant gewoon voor twee kwartjes in de losse verkoop moeten gooien dan had Het Dagblad voor Aruba nog bestaan.
Maar goed, zonder Jossy was ik financieel total loss geweest.
Nu dus een nieuwe online krant die op 1 oktober klaar moet zijn.
Maar ik heb me toch wel een beetje vergist, want je moet dan ook op Facebook ‘om er in te komen’.
Blijkbaar kan het één niet zonder het ander en om enige bekendheid te krijgen, moet je veel friends hebben en die heb ik een week na aanvang al in ruime mate. 289 gaf de teller vanmorgen aan.
Maar velen reageren en die moet je allemaal beantwoorden, dat hoort erbij en nadat ik op mijn buitenterras bij Delifrance de column ‘Mag ik ff’ voor Amigoe heb geschreven, ben ik daarmee in de middag nog wel een paar uurtjes zoet.
Een hele nieuwe wereld waar ik door omstandigheden in terecht ben gekomen.
Maar goed, alles beter dan achter de geraniums te gaan zitten.
Voor mijn column in Amigoe is er gelukkig veel nieuws zo op weg naar de verkiezingen, al kan je niet elke dag met politiek gezeur aankomen.
Dat gaat een deel van je lezers ook de keel uithangen en daarom probeer ik het een beetje af te wisselen.
Zoals dat Hollandse stel wat bij me aanschoof.
Ze zaten er wat ongemakkelijk bij en hadden zich blijkbaar vergist, want ze moesten bij een huwelijksmonteur zijn.
Maar mogelijk hadden ze het idee dat ik een heel wijs man was.
“Ik ben zwanger”
, opende de vrouw de conversatie.
“En dat kan niet”
, stelde de man,
“want ik heb de herenknip laten doen.”
Voor de goede orde, de herenknip maakt het de man onmogelijk om nog kinderen te maken.
“En nou is ze toch zwanger, rara hoe kan dat?”
De vrouw haalde haar schouders op.
“Omdat ze niet goed geknipt hebben, daar komt het door.”
De man snoof even:
“Of je bent vreemd gegaan.”
De vrouw vloog overeind.
“Da’s een kolerestreek om zoiets te zeggen waar deze man bij is.”
Keek toen naar mij, fonkelende ogen.
“Dat ken toch mijnheer, dat ze niet goed geknipt hebben?”
Deze conversatie was van een geheel andere aard dan ik dagelijks meemaakte en ik probeerde een vaag gebaar, terwijl het zweet zich op mijn rug aandiende.
“Alles kan mevrouw.”
Ze zakte allebei een weinig in elkaar en goede raad was duur.
“Maar hoe komen we daar nou uit, ik heb zin om negen maanden te wachten voor een DNA-onderzoek.”
De vrouw pakte haar koffie en gooide die in het gezicht van haar man.
Hij stond op en en rende weg, gevolgd door zijn schreeuwende vrouw.
En ik dacht opgelucht:
“Dan toch maar liever een potje politiek.”
Rene van Nie ©2013