Door: Rutger Pontzen

Dit zijn we, schreeuwt de cover van New York Magazine. Kijk naar ons. Zo zien we eruit. Dit zijn de namen. En dat zijn de jaren waarin we werden misbruikt.H et is een statement of, beter, een coming out.

Als groep hadden ze voor het publiek nauwelijks een gezicht. Ze voelden zich ‘verdwenen’ en ‘gekidnapt’. En belangrijker, nergens konden ze gezamenlijk hun verhaal kwijt. Een van hen, Barbara Bowman, vertelt het zo: ‘Ik ben verkracht en gedrogeerd door Bill Cosby, maar Jezus wie wilde me geloven? Niemand, niemand.’

Samen met 34 andere vrouwen doet Bowman in het tijdschrift haar relaas. In tekst, en online ook in video en audio. Nu weten we wie het zijn. De anonimiteit is voorbij. Een ‘onwelkome zusterschap’ is wat hen bindt, voorgekomen uit een ongevraagde verbondenheid.

Met alle omzichtigheid die je in dit soort zaken moet betrachten – het zijn vermeende slachtoffers van verkrachting en aanranding en Cosby is tot nu toe nog niet veroordeeld – is het beeld ook: deze zaak gaat niet om individuen alleen. Ze zijn met zijn vijfendertigen en de kans dat er nog meer namen en gezichten bijkomen (let op de lege stoel) is aannemelijk.

Het is een ijzersterk beeld, in een krachtig zwart-witcontrast, precies zoals het verhaal is. Allen werden ze ‘aangevallen’ door Mr. Nice Guy. De sympathieke ‘zwarte’ uit de populaire tv-serie I Spy. De welgemutste, feel good, emancipatoire ‘Zeg eens A’-dokter uit The Cosby Show. De man die in het tv-gekke Amerika bijna in zijn eentje een raciaal egaliteitsoffensief voerde.

Tegen zo’n imago is natuurlijk niet op te boksen, dan alleen met vereende krachten. Dat is nu gebeurd. Er is geen ontkomen aan dat onder ogen te zien. Alleen al in beeld niet.