Door: Robèrt Misset voor Volkskrant
Als jochie van 12 verliet Jean-Julien Rojer zijn geboortestad Willemstad, omdat hij zich op de Antillen onmogelijk kon ontwikkelen als tennisser. ‘Mijn vrienden op Curaçao honkballen en verdienen 40 miljoen euro per jaar’, zegt hij, lachend.
Toch is de 33-jarige Antilliaan een rolmodel, nu hij met zijn Roemeense partner Horia Tecau de finale van het dubbelspel op Wimbledon heeft bereikt.
Sinds 2012 speelt Rojer voor het Nederlandse Davis Cupteam en met een Nederlands paspoort hoopt hij in de voetsporen te treden van Paul Haarhuis en Jacco Eltingh, in 1998 de kampioenen van het dubbelspel op Wimbledon. ‘Ik sta zaterdag voor het eerst op het centrecourt van Wimbledon’, vertelt Rojer voor het perscentrum. ‘Het is een droom om daar mijn eerste grandslamfinale te mogen spelen.’
Donderdag versloegen Rojer en Tecau het koppel Mergea/Bopanna na een marathon over vijf sets: 4-6, 6-2, 6-3, 4-6, 13-11. Ze treffen zaterdag Jamie Murray, de oudere broer van Andy, en diens Australische compagnon John Peers. Rojer won vorig jaar op Roland Garros het gemengd dubbelspel met de Duitse Anna-Lena Groenefeld. De belangrijkste partij uit zijn carrière vindt uitgerekend plaats op het gras van Wimbledon, zijn minste ondergrond.
Weg naar de finale
Het zijn smalle marges op gras, het draait om een paar punten. We konden die partij verliezen en hadden geluk dat Begemann uitgleed op matchpoint.
Het was een lange wandeling naar de finale, waarbij Rojer en Tecau vervaarlijk over de rand van de afgrond hingen. In de derde ronde ontsnapten ze tegen het koppel Begemann/Knowle met 15-13 in de vijfde set, na een 2-0-achterstand in sets en een matchpoint tegen. Rojer: ‘Het zijn smalle marges op gras, het draait om een paar punten. We konden die partij verliezen en hadden geluk dat Begemann uitgleed op matchpoint.’
‘Elke kampioen zal je vertellen dat hij in een partij een crisis heeft overleefd. Ik was al trots dat ik op Wimbledon eindelijk The Last Eight Club heb bereikt. Ik kwam hier nooit verder dan de derde ronde, nu wil ik meer. Ik heb er mijn hele leven hard voor getraind. Ik ben dagelijks met mijn lichaam bezig. Straks neem ik weer een ijsbad om sneller te herstellen. Ik vind dat ik een hoofdprijs verdien.’
Oud-kampioen Jacco Eltingh, op Wimbledon commentator voor Fox Sports, fungeert als coach op afstand van Rojer. ‘We praten veel over het dubbelspel. Niet alleen over de technische aspecten van het spel. Ik wil ook winnen voor Nederland. Het is lang geleden dat we een grandslamtitel hebben gewonnen. Ik voel me verbonden met Eltingh en Haarhuis, hoewel zij ook in het enkelspel veel grotere spelers waren dan ik. Maar ik wil op Wimbledon in één adem met ze worden genoemd, dat ook over mij wordt gesproken.’
Ik wil op Wimbledon in één adem genoemd worden met Eltingh en Haarhuis.
Zes keer was de halve finales op een grandslamtoernooi het eindstation voor Rojer, ook met zijn eerdere partners Butorac en Qureshi. Na de nederlaag in de halve eindstrijd tegen Melo en Dodig op Roland Garros verweet Rojer zichzelf en zijn partner Tecau dat ze niet agressief genoeg hadden gespeeld. Die boodschap had hij in zijn hoofd geprent voor het duel met de Indiër Bopanna en de Roemeen Mergea.
Rojer en Tecau bleven rustig na een gemist matchpoint op 5-4 in de vijfde set. ‘We hebben veel vertrouwen in elkaar op de baan, op moeilijke momenten blijven we stabiel’, aldus Rojer. ‘De ene keer ben ik de leider, ik praat wat meer over de strategie. Horia hoort graag wat hij moet doen, als hij te veel denkt is het niet goed voor ons. Maar op gras is Horia de betere speler, dan volg ik hem.’
Een echt duo
Mijn vriendin komt morgen over uit Amerika, maar ik zie haar pas na de finale. Ik doe alles samen met Tecau.
Dubbelen is als een huwelijk, Rojer en Tecau hebben veel geïnvesteerd in hun partnerschap. ‘Anderhalf jaar geleden zaten we naast elkaar in een bus naar het tennispark. We waren goede vrienden, ik weet wat hij denkt en hoe hij zich voelt. Als Horia te stil is, moet ik hem oppeppen. Ik speel met veel energie, maar ik kan overdrijven. Zegt hij: ‘Jules, let’s get back to work.’ We weten hoe we mentaal bij elkaar moeten blijven.’
Ze laten elkaar niet los. Rojer: ‘Mijn vriendin komt morgen over uit Amerika, maar ik zie haar pas na de finale. Ik doe alles samen met Tecau. We houden vast aan onze rituelen. We eten dagelijks bij een Italiaanse restaurant in Wimbledon Village. Jonas Björkman vertelde me dat hij het dubbelspel op Wimbledon won, toen hij steeds onder de vierde douche in de kleedkamer had gestaan. Nu doe ik hetzelfde. Nadat we Hewitt en Kokkinakis hadden verslagen, bleef ik net zo lang wachten tot Lleyton onder douche vier vandaan was gekomen.’ En lachend: ‘Ik ben eigenlijk niet bijgelovig. Maar ik laat zelfs mijn baard staan, al ziet het er niet uit.’
De interesse voor de sport groeit en er is talent maar de infrastructuur blijft gebrekkig en het geld ontbreekt voor een goede opleiding.
Tennissen op de Antillen
Ondanks zijn triomftocht op Wimbledon blijft tennis een sport in de marge op Curaçao, zegt Rojer. ‘De interesse voor de sport groeit, we hebben ook veel talenten. De infrastructuur blijft gebrekkig, het geld ontbreekt voor een goede opleiding. Daarom stappen kinderen vaak over naar een andere sport. Ik wil graag helpen, maar de honkballers blijven de ware idolen op Curaçao.’
Toch heeft Rojer veel los gemaakt op de Antillen. ‘Mijn hele familie komt naar Wimbledon, ik moet zaterdag niet te veel naar de spelersbox kijken. Ik wil die emoties uitbannen, want hier heb ik het als kind voor gedaan. Het zou fantastisch zijn om als jochie uit Curaçao te worden opgenomen in de geschiedenisboeken op Wimbledon.’
Bron: Volkskrant