Kees Broere

Een gevangenisrondleiding maakt duidelijk hoezeer de inwoners van Curaçao worstelen met illegale Venezolanen constateert onze correspondent Kees Broere.

De uitnodiging kwam minder dan een dag van tevoren, maar dat zo veel journalisten kwamen opdagen bij de cellen en barakken in de wijk Koraal Specht geeft wel aan dat het om een voor velen belangrijk onderwerp gaat. En ook: dat de regering van Curaçao het de hoogste tijd vond om zelf weer eens gehoord te worden.

Zoals met deze uitnodiging aan de pers, die toch ook iets van een charmeoffensief had. Begrijpelijk wel, als je beziet in welke context een en ander zich afspeelt. Dan gaat het niet zozeer om die paar honderd gedetineerden, maar vooral om de tientallen ‘ongedocumenteerden’, die geen ‘gevangenen’ mogen heten, maar wel in een ‘detentiecentrum’ bij diezelfde gevangenis zijn opgevangen.

Dus gaat het dan om de crisis in buurland Venezuela, nauwelijks tachtig kilometer verderop. Over Venezolanen die in ‘wrakke bootjes’, het bewind van Nicolás Maduro vaarwel zeggen. Over de opvang op een eiland binnen het koninkrijk dat, anders dan Nederland en Aruba, geen ondertekenaar is van het VN-vluchtelingenverdrag. En over de problemen die dit alles ook veroorzaakt met Nederland.

Op Curaçao verblijven, volgens schattingen van minister van Justitie Quincy Girigorie, zo’n 6.000 illegale Venezolanen. Vermenigvuldig dit getal met honderd, en je begrijpt welke problemen dit, op schaal, in Nederland kan veroorzaken. Voor Curaçao zijn die problemen helder: het kleine eiland van zo’n 160 duizend inwoners heeft de mensen noch middelen om migranten/vluchtelingen/asielzoekers/ongedocumenteerden fatsoenlijk in de samenleving te brengen.

En dus kiest het autonome land ervoor om mensen terug te sturen. Dat is de regering van premier Eugene Rhuggenaath het afgelopen jaar op veel kritiek komen te staan. Mensenrechtenorganisaties als Amnesty legden een soort schurkenstaat-mal over het eiland, stuitten op een paar vieze matrassen, en concludeerden dat het hier wel Somalië leek.

Nee dus. De rondleiding voor de pers in de gevangenis maakt nog eens duidelijk wat we eigenlijk al weten. Curaçao mag dan weinig geld hebben, fatsoen heeft het meer dan genoeg. Ook mensen die tijdelijk achter tralies zitten, probeert het een humane opvang te geven. Het kan altijd beter. En met wat extra Nederlandse hulp en geld zou dat kunnen. Maar de Nederlandse regering blijft het probleem van de koninkrijkspartner zo ver mogelijk van zich afhouden, zeker in het openbaar. Met als gevolg dat de Nederlandse Tweede Kamer zich over het vermeend ondeugdelijke handelen van Curaçao gaat uitspreken.

Terwijl de vluchtelingen op de kusten blijven aankomen, voelt de Curaçaose regering zich in de hoek gedrukt. Door critici binnen de eigen bevolking, die vinden dat het eiland ruimhartiger moet zijn voor de Venezolaanse ‘broeders en zusters’. En ook door hulporganisaties en politici in het verre maar machtige Den Haag.

Soms lijkt het of alle betrokken partijen hun eigen gelijk aan een tropische Curaçaose rots hebben vastgeplakt en niet meer in beweging kunnen komen. Tenzij vanuit Venezuela een orkaan opsteekt.

Bron: Volkskrant