WILLEMSTAD- Van je af slaan als je in een rolstoel zit, het is niet gemakkelijk, maar het kàn. Team FightAble, zo noemen ze zich, de zes mannen en een vrouw die elke week onder leiding van vechtsportrainer Edwin Baas Edwin Baas boksen en verdedigingstechnieken aanleren.
De trainingen in een sportzaal van de Stichting voor Gehandicapten- en Revalidatiezorg, de SGR-Groep, in Emmastad zijn voor meer mensen met een lichamelijke beperking toegankelijk. “Maar dit is de kern, mensen zoals Sherwin, Joyceline en Frensel komen trouw elke week,” zegt de trainer.
‘Ik wil voorbereid zijn’
Sherwin Zimmerman (53) werd als driejarig jongetje opgenomen door Fundashon Verriet, de stichting die woonvoorzieningen en dagbesteding biedt voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke handicap. Sherwin heeft sinds zijn geboorte maar één arm die hij kan gebruiken.
Door gewichtheffen en boksen kan hij met die linkerarm hard slaan. “Ik vind het leuk om met Baas te boksen”, zegt Sherwin. “Die jongen is goed! Ik heb hem gevraagd om mij te leren hoe ik mij kan verdedigen.”
Medebewoners van de instelling waar hij woont kunnen soms vervelend zijn, vertelt Sherwin. Een echt bedreigende situatie heeft hij nog niet meegemaakt. “Maar ik wil voorbereid zijn, ik wil weten wat ik moet doen als iemand mij aanvalt.”
Vechter met en zonder bokshandschoenen
Voor Joyceline Lovert (42) is de training in zelfverdediging geen kwestie van ‘voor het geval dat’, zij is op Curaçao aangerand. Een ervaring waar ze liever niet over praat, ze wil dóór. Joyceline is een vechter, ook zonder bokshandschoenen.
Als dochter van een Curaçaose vader en een Colombiaanse moeder woonde ze afwisselend op het eiland en in de Colombiaanse stad Medellin. Op een avond, negentien jaar geleden, reed ze met haar man op een motor door de stad. “Ik zat achterop, we waren aan het praten. Hij sloeg een straat in. Plots stopte hij met praten, de motor sloeg om, we lagen op de grond.”
De man van Joyceline, vader van hun vierjarige zoontje, was door een kogel in het hoofd geraakt en op slag dood. Zij was in haar linkerheup geraakt. “De kogel kwam er bij mijn rechterbeen weer uit,” zegt Joyceline. “Ik heb een dwarslaesie, ben vanaf mijn middel verlamd.”
Door wie en waarom ze werden beschoten, weet ze niet. “Jaren heb ik met die vraag geworsteld: waarom? Waarom is dit met ons gebeurd?” Om niet in zelfmedelijden te verzwelgen, zette ze een handeltje op in kleding, schoenen en cadeau artikelen. Ze woont alleen en rijdt zelf auto. “Ik wil zo min mogelijk van anderen afhankelijk zijn. Ik train om fit en sterk te blijven, en om mezelf te kunnen verdedigen.”
Meer kracht
Frensel Avastia (42) heeft ook een dwarslaesie. Behalve zijn benen zijn ook zijn armen verlamd. Toen hij veertien jaar was, werd hij op de fiets door een auto geschept. In de bijna dertig jaar na het ongeluk is hij veel van het spierweefsel in zijn armen verloren. In zijn linkerhand heeft hij helemaal geen gevoel. Toch lukt het hem, dankzij een bandage, om te boksen. “Ik merk dat ik door het boksen meer kracht in mijn armen heb gekregen,” zegt Frensel. “Het lukt me om steeds harder te stoten.”
De trainer knikt tevreden. “Hier kijken we niet naar beperkingen, maar naar wat iemand wèl kan.” Door het boksen, krijgen de sporters meer zelfvertrouwen. Edwin Baas: “Dat is zó mooi om te zien.”
Bron: NTR/CaribischNetwerk
Ik denk dat het erger voor mensen met een gezond stel hersens is dat het simpele werk een dagelijkse belediging voor hen is.
In ieder geval heeft Curacao niet de uiterst oneerlijke participatiewetgeving zoals in NL waardoor massaproductie mogelijk is en vooral goedkope handjes voor inpakwerk en andere geestdodende werkzaamheden.
Het is allemaal heel triest dat deze mensen die buiten hun schuld om gehandicapt zijn niet aan het arbeidsproces mee mogen doen..
Sommigen werken op een sociale werkplaats en krijgen een fooi eind van de maand terwijl de managers daar overbetaald krijgen. Het is gewoon een vorm van uitbuiting en dat doet pijn om de ene neger de andere te zien uitbuiten.
Het is te hopen dat deze gehandicapten door de vechtsport genoeg vechtlust krijgen, om voor een waardige plek in de maatschappij te vechten.